Δεν είναι προφανές ότι πρέπει να μας αρέσει η θλιμμένη μουσική. Η λύπη είναι συνήθως ένα συναίσθημα που προσπαθούμε να αποφεύγουμε.
Ωστόσο, πολλές φορές τα θλιμμένα τραγούδια και η λυπητερή μουσική μπορεί να συνδεθούν και με ευχάριστα συναισθήματα.
Γιατί, όμως, συμβαίνει κάτι τέτοιο;
Η βιολογία της θλιμμένης μουσικής
Όταν βιώνουμε μεγάλες απώλειες ή συμπάσχουμε με τον πόνο του άλλου, ορμόνες, όπως η προλακτίνη και η ωκυτοκίνη, απελευθερώνονται. Αυτές μας βοηθούν να αντιμετωπίσουμε την απώλεια και τον πόνο. Μας κάνουν να νιώθουμε ηρεμία, παρηγοριά και υποστήριξη.
Όταν νιώθουμε τον πόνο της Adele, καθώς ερμηνεύει το «Easy On Me» ή αναπολούμε το δικό μας πόνο, παρόμοιες χημικές αλλαγές μπορεί να συμβούν εντός μας.
Παρόλο που μια μελέτη δε βρήκε στοιχεία ότι η λυπημένη μουσική αυξάνει τα επίπεδα προλακτίνης.
Ωστόσο, άλλες μελέτες έχουν υποδείξει ότι η προλακτίνη και η ωκυτοκίνη συνδέονται με την αίσθηση της λυπημένης μουσικής.
Η ψυχολογία της θλιμμένης μουσικής
Ένας βασικός λόγος που απολαμβάνουμε τα λυπητερά τραγούδια είναι επειδή μας «συγκινούν» βαθιά. Αυτή η εμπειρία ονομάζεται «kama muta» , ένας σανσκριτικός όρος που σημαίνει «κινείται από αγάπη».
Το να αισθανόμαστε συγκινημένοι μπορεί να περιλαμβάνει ρίγη, ανατριχίλα, μια πλημμύρα συναισθημάτων (συμπεριλαμβανομένων των ρομαντικών ), μια ζεστασιά στο στήθος μας και αγαλλίαση.
Γιατί όμως αισθανόμαστε συγκινημένοι; Ο Αμερικανός συγγραφέας James Baldwin επισημαίνει: «Αυτά που με βασάνιζαν περισσότερο ήταν αυτά που με συνέδεαν με όλους τους ανθρώπους που ήταν ζωντανοί, που ήταν κάποτε ζωντανοί».
Ομοίως, το αίσθημα συγκίνησης μπορεί να προέλθει από το να νιώθουμε ξαφνικά πιο κοντά με άλλους ανθρώπους .
Αυτό μπορεί να εξηγήσει γιατί οι άνθρωποι που είναι πιο πιθανό να αισθάνονται συγκινημένοι από τη λυπημένη μουσική είναι αυτοί που έχουν υψηλή ενσυναίσθηση .
Πράγματι, όταν ακούμε ένα τραγούδι λυπητερό, μπορεί να στραφούμε σε βίντεο αντιδράσεων για να δούμε πώς νιώθουν οι άλλοι. Αυτό μας επιτρέπει να μοιραστούμε μια συναισθηματική εμπειρία με άλλους. Η αίσθηση της κοινής χρήσης ενισχύει την αίσθηση ότι συγκινούμαστε και προκαλεί αισθήματα άνεσης και συμμετοχής.
Σύμφωνα με κάποιες εκτιμήσεις, η θλιμμένη μουσική μπορεί να λειτουργήσει ως κοινωνικό υποκατάστατο. Η θλιβερή μουσική μπορεί να βιωθεί ως ένας φανταστικός φίλος που μάς παρέχει υποστήριξη μετά την απώλεια.
Λυπητερά τραγούδια μπορούν να μας κάνουν να αισθανόμαστε συγκινημένοι μέσα από τη βίωση μια κοινής συναισθηματικής εμπειρίας.
Το να νιώθουμε συγκίνηση μπορεί επίσης να προκύψει από αναμνήσεις που αναδύονται, καθώς ακούμε ένα τραγούδι. Μπορεί να αισθανόμαστε περισσότερο νοσταλγία, παρά λύπη.
Πράγματι, όταν οι άνθρωποι ακούν θλιμμένη μουσική, μόνο περίπου το 25% αυτών λέει ότι πραγματικά νιώθει λυπημένο. Οι υπόλοιποι βιώνουν άλλα συναισθήματα, συνηθέστερα νοσταλγία. Αυτό το αίσθημα νοσταλγίας μπορεί να βοηθήσει να αυξήσουμε την αίσθηση της κοινωνικής μας σύνδεσης, να μετριάσει τα αισθήματα ματαίωσης και να μειώσει το άγχος.
Συναισθηματικό γυμναστήριο
Μια εντελώς διαφορετική ψυχολογική θεωρία είναι ότι τα λυπητερά τραγούδια είναι «συναισθηματικά γυμναστήρια». Μας δίνουν έναν ασφαλή, ελεγχόμενο χώρο στον οποίο μπορούμε να εξερευνήσουμε προσομοιωμένη θλίψη.
Η προσομοίωση της λύπης μάς επιτρέπει να πειραματιστούμε και να μάθουμε από αυτό το συναίσθημα . Μπορούμε να ενισχύσουμε την ενσυναίσθησή μας, να μάθουμε να βλέπουμε καλύτερα τα πράγματα από την οπτική γωνία των άλλων ανθρώπων και να δοκιμάζουμε διάφορες αντιδράσεις στη λύπη.
Αυτό μπορεί να μας προετοιμάσει για την πραγματική απώλεια.
Πηγή: the conversation
Διαβάστε ακόμη: Μήπως ήρθε η ώρα να συγχωρήσουμε τον εαυτό μας;
