Έχει ίσως ειπωθεί πολλές φορές πως το σύμπαν του ανθρώπου είναι κατά βάση γλωσσικό. Οι λέξεις αποτελούν το μέσο που διαθέτει ο άνθρωπος για να «αιχμαλωτίσει» τον κόσμο και ίσως τη μόνη και συνάμα λυτρωτική επιλογή στην προσπάθειά του να δώσει υπόσταση στον εσωτερικό του βίο.
Κάποιες λέξεις, όμως, που συνδέονται με σημαντικές στιγμές της συλλογικής μας ζωής, της πνευματικής μας κληρονομιάς και της θρησκευτικής μας παράδοσης έχουν ένα ιδιαίτερο σημασιολογικό φορτίο, καθώς διαθέτουν τη δύναμη να «πυροδοτούν» εντός μας συναισθηματικές αντιδράσεις εκλεκτές, να ζωντανεύουν μνήμες πολύτιμες και κάποτε να μας φέρνουν αντιμέτωπους με το ίδιο το μυστήριο της ζωής. Η «ανάσταση» ή, καλύτερα, «Ανάσταση» είναι αναντίρρητα μία από αυτές.
Η σημασία της λέξης “Ανάσταση”
Η λέξη «ανάσταση» (αρχ. ἀνάστασις) παρουσιάζει μια ιδιαίτερη σημασιολογική εξέλιξη. Προερχόμενη από το αρχαίο ρήμα «ἀνίστημι», αρχικά σήμαινε την «έγερση», «τη μετατόπιση» κυρίως του στρατεύματος, «το ξύπνημα». Βέβαια, απαντά και στην αρχαιότητα με τη σημασία «ανάσταση νεκρών» (Αισχ. Εὐμεν. 647-648: ἀνδρὸς δ’ ἐπειδὰν αἷμ’ ἀνασπάσῃ κόνις ἅπαξ θανόντος, οὔτις ἔστ’ ἀνάστασις), αλλά σε περιορισμένη έκταση. Όμως, από τη στιγμή που χρησιμοποιήθηκε για να περιγράψει τη νίκη του Χριστού ενάντια στο μεγαλύτερο υπαρξιακό φόβο του ανθρώπου, το θάνατο, απαρνήθηκε όλες τις άλλες σημασίες της.
Έκτοτε απέκτησε μια διάσταση μυστηριακή, υψώθηκε σε ένα βάθρο πνευματικό, αξιώθηκε ένα περίβλημα φωτεινό. Μοιραία συνδέθηκε στη συνείδησή μας με άλλες λέξεις ευγενικές, στηρίγματα του ανθρώπου στον αγώνα του στη ζωή, όπως την Πίστη, την Ελπίδα, τη Σωτηρία, και σήμερα, που οι βεβαιότητές μας καταρρέουν και τη θέση τους παίρνει η ανασφάλεια, η «Ανάσταση» του Κυρίου καλείται να μας υπενθυμίσει με τρόπο ίσως επιτακτικό τη θεϊκή μας κληρονομιά, τη δύναμή μας να «φτιάχνουμε» από το θάνατο και πάλι ζωή…
Ανδριάνα Γ. Ρ.
Πηγή: Hellenic Daily News
Comments are closed.