Κάθε ανθρώπινη ύπαρξη, κάθε ψυχή που ταξιδεύει στο χρόνο μέσα σε ένα σάρκινο ρούχο, καλείται να μετρήσει τις πληγές που της αφήνουν οι άνθρωποι, οι εντυπώσεις του νου, η ζωή…
Εάν γεννιόμαστε μέσα ένα πέπλο αγνότητας, αθωότητας και απόλυτης εμπιστοσύνης προς τον κόσμο που μας περιβάλλει, τα τραύματά μας γίνονται οπές από τις οποίες ξεγλιστρά ανεπαίσθητα η παιδική μας μακαριότητα.
Όταν παραμένουν ανεπούλωτα, τα τραύματα υπονομεύουν μέρα με τη μέρα το όραμά μας για μια ζωή πλήρη, θεμελιωμένη στο σεβασμό, την επίγνωση και τη δημιουργική έμπνευση.
Είναι εκείνα που “ροκανίζουν” την πίστη προς τον εαυτό μας, που μας εγκλωβίζουν σε σχέσεις ολέθριες για την αυτοεκτίμησή μας, που μας τραβούν από τα μαλλιά, όταν ετοιμαζόμαστε να συναντήσουμε τις πιο υγιείς εκδοχές του εαυτού μας.
Εκείνα κάνουν τους φόβους μας να θεριεύουν, συρρικνώνοντας την ύπαρξή μας. Εκείνα μας φυλακίζουν στη θανάσιμη ασφάλεια μιας ψευδεπίγραφης ζωής, μολύνοντας το “νάμα” της αλήθειας μας.
Κάποιες φορές, ωστόσο, τα τραύματά μας δεν είναι τίποτε άλλο από σημάδια που επιζητούν την προσοχή μας, λαχταρούν τη φροντίδα μας, παλεύουν για ένα άγγιγμα αγάπης.
Όσο εμείς προσποιούμαστε πως αυτά δεν υπάρχουν, τόσο δυναμώνει η φωνή τους. Κάθε φορά που τα προσπερνάμε, τα τοιχώματα του “είναι” μας αντηχούν από τη σιωπή της οδύνης.
Όμως, κάτω από το μανδύα του πόνου, οι ανοιχτές πληγές κρύβουν δώρα ανεκτίμητα για τον άνθρωπο που επιδιώκει την πνευματική του αφύπνιση.
Εκείνος που με τόλμη θα αφήσει το φως να αντιπαλέψει το σκοτεινό τοπίο του πληγωμένου του εαυτού, θα καταλάβει πως τα τραύματά μας μπορεί να γίνουν κρύπτες μυστικές εντός των οποίων η επώδυνη εμπειρία μετουσιώνεται σε ακριβή γνώση, τα δάκρυά μας χαράζουν το δρόμο της ίασης και το Εγώ μας ταπεινώνεται για να αποκαλυφθεί η αληθινή μας φύση.
Τα τραύματα μάς βοηθούν να θυμηθούμε πως η μόνη πατρίδα που νοσταλγεί η ψυχή μας είναι η αγάπη, η συγχώρεση, η αποδοχή.
Κι αν κάποιες φορές θα θέλαμε να ήμασταν άτρωτοι, ανίκητοι, απόλυτα προστατευμένοι από τη φθορά του χρόνου και των ανθρώπων, ίσως θα ήταν ωφέλιμο να συνειδητοποιήσουμε πως πραγματικά άτρωτος δεν είναι αυτός που δεν πληγώνεται, αλλά αυτός που αποδέχεται την ευαλωτότητά του, αγκαλιάζει τα τραύματά του και τα αφήνει να γίνουν ρωγμές μέσα από τις οποίες ξεχύνεται το θεϊκό του μεγαλείο.
Ανδριάνα Γ. Ρ.
Μπορεί ακόμη να σας ενδιαφέρουν: Το μόνο τραύμα που παραμένει είναι αυτό που υπομένουμε χωρίς θετική αλλαγή
Πώς θα χτίσουμε την ανθεκτικότητά μας κόντρα στους χαλεπούς καιρούς
Kintsugi: η τέχνη που κάνει τις «πληγές» πολύτιμες
Comments are closed.