Η σύζυγος του Γιάννη Αντετοκούνμπο, Μαράια Ριντλσπρίγκερ, μοιράστηκε πρόσφατα με τους ακολούθους της μια προσωπική της εμπειρία που αγγίζει πολλές γυναίκες: την επιλόχειο κατάθλιψη.
Με λόγια άμεσα και αληθινά, αποκάλυψε πώς βίωσε συναισθήματα φόβου, άγχους και μοναξιάς σε μια περίοδο που θεωρητικά θα έπρεπε να είναι μόνο χαρά και γιορτή.
Η Μαράια περιέγραψε πως τα χαμόγελα πολλές φορές ήταν «μάσκες» πίσω από τις οποίες έκρυβε τον πόνο και τα δάκρυά της.
Παρά το γεγονός ότι βρισκόταν μέσα σε μια οικογένεια γεμάτη αγάπη, συχνά ένιωθε μόνη.
Παραδέχτηκε ότι οι κρίσεις πανικού και το άγχος ξεκίνησαν ακόμα και πριν τον ερχομό του παιδιού της, οδηγώντας σε σκοτεινές σκέψεις που δυσκολεύτηκε να διαχειριστεί…
Η συγκλονιστική της ανάρτηση:
«Τα χαμόγελα καλύπτουν τον φόβο. Η κοιλιά γελάει, καθώς κρατάς ανεξήγητα δάκρυα. Το να περιτριγυρίζεσαι από αγάπη την ώρα που ακόμα νιώθεις εντελώς μόνη…
Αυτή είναι η ιστορία μου μετά τον τοκετό. Το να είσαι ευάλωτη σήμερα είναι κάπως τρομακτικό, αλλά αν μπορώ να βοηθήσω απλά ένα άτομο, μοιράζοντας την ιστορία μου, πιστεύω αξίζει.
Δεν λέω την εμπειρία μου για να με επαινέσετε. Τη μοιράζομαι, επειδή θέλω να χρησιμοποιήσω την πλατφόρμα μου, με την ελπίδα να βοηθήσω κάποιον άλλον, που ίσως παλεύει με την ψυχική του υγεία.
Παρά το γεγονός ότι ιστορία μου επικεντρώνεται στην επιλόχειο κατάθλιψη, ελπίζω να μπορείτε να τη διαβάσετε και να την προσαρμόσετε σε οτιδήποτε ίσως περνάτε.
Τέσσερα παιδιά μετά και θα νόμιζες ότι τα έχω λύσει όλα, αλλά δεν είναι έτσι.
Τίποτα δεν μπορεί να σε προετοιμάσει για να γίνεις μητέρα, ή στην περίπτωσή μου, μητέρα τεσσάρων παιδιών.
Την ώρα που η γέννα ήταν το πιο επίπονο πράγμα που έχει αντέξει το σώμα μου, η μάχη με την ψυχική υγεία έχει αποδειχθεί επίσης πρόκληση.
Πέρασα την επιλόχειο κατάθλιψη με το πρώτο μας παιδί, αλλά αλήθεια δεν ήμουν έτοιμη για ό,τι θα ερχόταν εκείνη την περίοδο.
Το άγχος ξεκίνησε πριν ακόμη γεννήσω.
Παρά το γεγονός ότι δεν είχα συμπτώματα, το μυαλό μου ήταν κάπως πεπεισμένο ότι είχα μία τερματική ασθένεια, που θα με απέτρεπε από το να δω τα παιδιά μου να μεγαλώνουν.
Οι κρίσεις πανικού επιδεινώθηκαν και η εμπιστοσύνη μου στο διαδίκτυο ως διαγνωστικό μέσο με έστειλε σε σκοτεινά μονοπάτια.
Ήμουν ευλογημένη με ένα υγιές μωρό. Οι πρώτες λίγες εβδομάδες της προσαρμογής σε ένα νεογέννητο και τρία μεγάλα παιδιά ήταν διασκεδαστικές, αλλά όσο χαοτικές μπορείτε να φανταστείτε.
Το τέταρτο παιδί μας είναι το πιο γλυκό μικρό αγγελούδι που έχω δει.
Ταιριάζει τέλεια στην τρελή μας μικρή φούσκα. Τα χαμόγελά της μου φέρνουν ατόφια χαρά.
Αλλά είτε ήταν το τέλος του ευτυχισμένου μήνα του μέλιτος, ή οι αχανείς αλλαγές που συνέβαιναν στην οικογένειά μου, η ψυχική μου υγεία πήρε μία στροφή και οι σκοτεινές σκέψεις επέστρεψαν.
Έκλεισα τους πάντες και τα πάντα εκτός. Τα μηνύματα τα άφηνα στο διαβάστηκε. Για τηλεφωνήματα… ξεχάστε το. Βρήκα παρηγοριά στην απομόνωση του εαυτού μου και κρύβοντας τι πραγματικά συνέβαινε.
Όπως κάθε μητέρα, το κράτησα ενωμένο, το καλύτερο που μπορούσε για τα παιδιά και τον σύζυγό μου. Κοιτώντας πίσω, στηριζόμενη στην οικογένειά μου ήταν εκείνο που πραγματικά με κράτησε όρθια.
Δεν ήμουν ο εαυτός μου, εμφανιζόμουν και νοιαζόμουν για την οικογένειά μου, αλλά το μυαλό μου δεν ήταν παρόν.
Είναι ένα τρομακτικό και μοναχικό συναίσθημα να είσαι πνευματικά κάπου αλλού. Αγαπώ τους ανθρώπους μου, αλλά δεν ήθελα να τους επιβαρύνω. Ένιωθα εγωιστικά να ανοιχτώ.
Ήμουν πεπεισμένη ότι απλώς προσέθετα βάρος σε ανθρώπους που ήδη κουβαλούσαν το δικό τους. Οπότε, για αρκετούς μήνες, έκρυβα τον πόνο και τα δάκρυά μου.
Παρόλο που ακόμα παλεύω, τώρα έχω πίστη ότι υπάρχει ένα φως στο τέλος του τούνελ.
Το να μοιραστώ την εμπειρία μου είναι ένα βήμα στην θεραπευτική μου πορεία. Είναι από τις πρώτες φορές που έχω παραδεχθεί τις σιωπηλές μάχες που έχω δώσει, αλλά αυτό ειλικρινά φαίνεται απελευθερωτικό.
Δεν είμαι αυτή που συνήθιζα να είμαι, αλλά είμαι στον δρόμο να γίνω αυτή που είναι γραφτό να γίνω.
Τι έμαθα σε αυτή την περίοδο;
Έμαθα να είμαι ευάλωτη με τους ανθρώπους που με αγαπούν και πως δεν χρειάζεται να φοβάμαι να είμαι “βάρος”, ό,τι κι αν ενδεχομένως περνούν. Ο πόνος είναι πόνος και οτιδήποτε είναι βάρος στην καρδιά σου μετράει.
Έμαθα ότι δεν πρέπει να τα κάνω όλα μόνη μου και ότι είναι εντάξει να ζητήσω βοήθεια.
Έμαθα ότι πρέπει να ανατρέφω την ψυχική μου υγεία, επειδή είναι εξίσου σημαντική, αν όχι πιο σημαντική, από την σωματική.
Επιτέλους καταλαβαίνω ότι πρέπει να δίνω προτεραιότητα στον εαυτό μου, χωρίς ενοχή, έτσι ώστε να γίνω η καλύτερη σύζυγος, μητέρα, κόρη, αδελφή και φίλη που μπορώ.
Αν η ιστορία μου έχει αντίκτυπο σε σένα, σε παρακαλώ μάθε: δεν είσαι μόνη. Υπάρχουν άνθρωποι στη γωνιά σου, ίσως κάποιοι που ίσως δεν γνωρίζεις καν.
Ας δουλέψουμε μαζί να σηκώσουμε εκείνους γύρω μας. Πραγματικά ποτέ δεν ξέρεις τι κουβαλάει κανείς μέσα του».
Γιατί η εξομολόγησή της είναι σημαντική
Η δημόσια παραδοχή μιας γυναίκας που βρίσκεται στο πλευρό ενός παγκόσμιου αθλητή έχει μεγάλη δύναμη. Σπάει το ταμπού γύρω από την επιλόχειο κατάθλιψη και στέλνει το μήνυμα ότι:
- δεν είναι αδυναμία να ζητάς βοήθεια,
- δεν είσαι μόνη σε αυτήν την εμπειρία,
- ακόμα και μέσα σε περιβάλλοντα με αγάπη και στήριξη, η ψυχική υγεία μπορεί να δοκιμαστεί.
Η φωνή της Μαράια δίνει χώρο σε άλλες μητέρες να αναγνωρίσουν τα συναισθήματά τους και να μη νιώθουν ενοχές για αυτά.
Τι είναι η επιλόχειος κατάθλιψη
Η επιλόχειος κατάθλιψη (postpartum depression) εμφανίζεται συνήθως μέσα στις πρώτες εβδομάδες ή μήνες μετά τον τοκετό.
Συμπτώματα μπορεί να περιλαμβάνουν:
- έντονη θλίψη ή ευερεθιστότητα,
- άγχος, κρίσεις πανικού,
- απώλεια ενδιαφέροντος για καθημερινές δραστηριότητες,
- αίσθηση απομόνωσης ή μοναξιάς,
- δυσκολία σύνδεσης με το μωρό.
Δεν πρόκειται για «κακή διάθεση» ή «υπερβολή»∙ είναι μια πραγματική ψυχική κατάσταση που απαιτεί κατανόηση, στήριξη και σε αρκετές περιπτώσεις επαγγελματική βοήθεια.
Μηνύματα ελπίδας
Η ανάρτηση της Μαράια μάς θυμίζει ότι πίσω από κάθε χαμόγελο μπορεί να υπάρχει ένας αγώνας που δεν βλέπουμε.
Μας ενθαρρύνει να κοιτάμε με περισσότερη ενσυναίσθηση γύρω μας, να δίνουμε χώρο στους ανθρώπους να εκφράσουν όσα νιώθουν και να θυμόμαστε ότι η φροντίδα της ψυχικής υγείας είναι εξίσου σημαντική με τη σωματική.
Συμπέρασμα:
Η εξομολόγηση της Μαράια Ριντλσπρίγκερ δεν είναι απλώς μια προσωπική μαρτυρία· είναι μια πράξη θάρρους που ανοίγει τον δρόμο για έναν πιο ανοιχτό διάλογο γύρω από την ψυχική υγεία των γυναικών μετά τον τοκετό.
Είναι μια υπενθύμιση ότι καμία μητέρα δεν πρέπει να νιώθει μόνη.
Ίσως σε ενδιαφέρουν κι αυτά:
Comments are closed.