Μαθαίνοντας να αγαπάς τον εαυτό σου

Μια από τις πιο ριζοσπαστικές πράξεις στον καπιταλισμό είναι να αγαπάς απλώς τον εαυτό σου. Ειδικά αν η αγάπη που έχεις καλλιεργήσει για τον εαυτό σου είναι αρκετή για να σε γεμίσει, χωρίς να έχεις την ανάγκη της ρομαντικής αγάπης για να αισθανθείς επιβεβαίωση.

Συχνά σκέφτομαι πόσο πολύ η νεότερη εκδοχή του εαυτού μου θα μισούσε το πρόσωπο που είμαι σήμερα. Αν ο 14χρονος εαυτός μου με άκουγε να λέω τις λέξεις: “Είμαι ο έρωτας της ζωής μου”, θα με θεωρούσε αλαζονική και εγωκεντρική.

Στην πραγματικότητα, αγαπητέ αναγνώστη, μπορεί να κάνεις ακριβώς το ίδιο αυτήν τη στιγμή.

Η αλήθεια είναι ότι για πολλούς ανθρώπους μπορεί να είναι εξαιρετικά άβολο να λέμε ωραία, θετικά πράγματα για τον εαυτό μας. Ειδικά για τις γυναίκες, αφού μας διδάσκουν ότι αυτό μας κάνει “ματαιόδοξες”.

Έτσι, όταν ακούμε τους άλλους να αποπνέουν αυτοπεποίθηση, αυτό μπορεί να μας θυμίζει ότι δεν εκτιμούμε πραγματικά τον εαυτό μας τόσο πολύ όσο θα έπρεπε.

Αναγκαζόμαστε να δούμε την πραγματικότητα, ότι δηλαδή κατά βάθος δεν αγαπάμε αληθινά τον εαυτό μας, και για να το αντιμετωπίσουμε μπορεί να προσπαθήσουμε να μειώσουμε τους ανθρώπους που το κάνουν.

Αλλά με μια αλλαγή προοπτικής, είμαστε σε θέση να δουλέψουμε πάνω στη σχέση που έχουμε με τον εαυτό μας και να σταματήσουμε να προβάλλουμε τον πόνο μας στους άλλους.

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ ΣΥΝΤΟΜΗ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ

Τις περισσότερες φορές, η “αυτο-αγάπη” και η “αυτο-φροντίδα” προωθούνται με έναν τρόπο που διαιωνίζει περαιτέρω την ανάγκη των γυναικών να είναι συνεχώς επιθυμητές και ευχάριστες.

Φροντίστε τον εαυτό σας! Αγοράστε αυτή τη μάσκα προσώπου! Ξυρίστε τα πόδια σας! Ενυδατώστε τα! Δεν προσπαθούμε να σας πουλήσουμε τίποτα -αυτό αφορά εσάς! Είναι αυτοφροντίδα!

Δεν ξέρω για εσάς, αλλά τα χρόνια που εσωτερίκευα τα μηνύματα σχετικά με το πώς πρέπει να είναι το γυναικείο σώμα και τα αυστηρά πρότυπα που πρέπει να τηρούνται, με έκαναν να νιώθω ότι το σώμα μου δεν μου ανήκει – αυτό δεν μπορεί να ξεριζωθεί από έναν άγνωστο που βάζει ζεστές πέτρες στην πλάτη μου.

Αυτού του είδους η “αυτο-αγάπη” με οδηγεί ακριβώς πίσω στο σημείο μηδέν -αξιολογώντας τον εαυτό μου με βάση το πόσο επιθυμητό είναι το πρόσωπο και το σώμα μου.

Παρόλο που το να καλλωπίζω τον εαυτό μου και να αισθάνομαι όμορφη μου φέρνει χαρά, είναι μόνο μια προσωρινή λύση.

Είναι άμεση βραχυπρόθεσμη επικύρωση. Είναι ένας αντιπερισπασμός.

Δεν έμαθα να αγαπώ τον εαυτό μου μέσω μιας θεραπείας spa, μιας αποτρίχωσης σώματος ή μιας περιποίησης προσώπου.

Ωχ, όχι. Στην πραγματικότητα, το ταξίδι ξεκίνησε όταν, στα 14 μου, ξάπλωσα στη μέση του πολυσύχναστου πάρκου στο οποίο σύχναζαν όλα τα κορίτσια από το σχολείο μου και προσπάθησα με κάθε τρόπο να μη δίνω δεκάρα για το τι σκέφτονται για μένα. Είπα στον εαυτό μου ότι αν μπορούσα να ξαπλώσω εκεί και να ακούσω ένα τραγούδι, χωρίς να με νοιάζει τι σκέφτονται οι άλλοι, θα μπορούσα να κάνω κυριολεκτικά τα πάντα. Αυτή ήταν μια μεγάλη στιγμή. Ο μεγαλύτερος φόβος μου ήταν να με κρίνουν οι άλλοι και έπρεπε να τον νικήσω.

Είχα μια συναισθηματικά κακοποιητική συν-εξαρτητική φιλία με μια κοπέλα που αργότερα με απομόνωσε από ολόκληρη τη φιλική μας ομάδα, αφού άκουσε φήμες για τη διαταραχή της διατροφής μου. Είχα πολύ κοινωνικό άγχος. Φοβόμουν να φαίνομαι “μοναχική”. Φοβόμουν ότι έπρεπε να ανακαλύψω ποια ήμουν, μακριά από την εξυπηρέτηση των αναγκών κάποιου άλλου -γιατί η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα ιδέα. Αλλά επειδή είχα εξοριστεί από την ομάδα τους, δεν είχα άλλη επιλογή από το να μάθω.

Έτσι, το να βρίσκομαι μόνη μου σε εκείνο το πάρκο με τρόμαξε, αλλά επίσης με απελευθέρωσε από το να ζω μια ζωή περιορισμένη από τις αντιλήψεις των άλλων ανθρώπων. Δεν είναι ο εκφοβισμός τους που με έκανε “το άτομο που είμαι σήμερα”, αλλά η δική μου ανθεκτικότητα που μου επέτρεψε να προσαρμοστώ.

Είχα βγει από τη ζώνη ασφαλείας μου και είχα εισέλθει στον κόσμο της ζωής.

Είχα πάρει μια γεύση για το πώς θα μπορούσε να είναι η ζωή μου, αν πραγματικά απαρνιόμουν την ανάγκη να γίνω αρεστή..

Αν δεν είχα πάρει την απόφαση να ξαπλώσω σε εκείνο το πάρκο, δεν θα έγραφα αυτό το βιβλίο σήμερα, γιατί δεν θα είχα βρει το θάρρος να εκφράσω χωρίς απολογητική διάθεση τις απόψεις μου. Η δυνατότητα να το κάνω γεννήθηκε εκείνη τη στιγμή.

Σκεφτείτε κάτι που θα θέλατε να μπορούσατε να κάνετε. Τι είναι αυτό που σας εμποδίζει να το επιδιώξετε;

Μισείτε τη σκέψη του να είστε μόνοι σας σε δημόσιο χώρο ή σας επηρεάζει η αντίληψη που φαντάζεστε ότι έχουν οι άλλοι άνθρωποι για το ότι είστε μόνοι σας; Για μένα ήταν το δεύτερο. Η ιδέα του να είμαι μόνη μου; Ευτυχία. Η ιδέα του να με βλέπουν οι άλλοι μόνη μου; Κόλαση. Απολάμβανα τον χρόνο που περνούσα μόνη μου, αλλά φοβόμουν μήπως με κρίνουν οι άλλοι επειδή ήμουν μόνη μου.