Η ζωή μας, η πολύτιμη και μοναδική ζωή μας, μοιάζει με σειρά από μαργαριτάρια, πάνω στα οποία χαράσσονται οι μικρές και μεγάλες στιγμές που ανεπαίσθητα ορίζουν το χάρτη της προσωπικής μας πορείας.
Ο χρόνος, αυτός που με τη σμίλη του -συχνά αμείλικτα- χαράζει το περίγραμμα της ζωής μας, γίνεται η κοίτη εντός της οποίας ρέει το ποτάμι της ύπαρξής μας.
Η σχέση του ανθρώπου με το χρόνο έχει χαρακτηριστεί ως μια σχέση άνιση, που συχνά αποτελεί πηγή ανησυχίας, ανασφάλειας και ματαίωσης, καθώς -όχι σπάνια- όταν πια έχεις μάθει τον τρόπο να απολαμβάνεις τη ζωή, ο χρόνος που σου απομένει είναι λιγοστός…
Γιατί, όμως, αφήνουμε τις στιγμές να περνούν, να γλιστρούν μέσα από τα χέρια μας; Τι είναι αυτό που μας κάνει να ξοδεύουμε το χρόνο μας, αντί να τον απολαμβάνουμε;
Ποια είναι η αιτία που λησμονούμε ότι η παρουσία μας εδώ είναι ένα πέρασμα με αρχή και τέλος;
Η καθημερινότητά μας ίσως αποτελεί το ποτάμι της λήθης, που συμπαρασύρει τα όνειρα, τις επιθυμίες και τις δημιουργικές μας δυνάμεις.
Ο άνθρωπος απορροφημένος από τις βιοτικές του μέριμνες εγκλωβίζεται σε μια ρουτίνα, η οποία του χαρίζει ασφάλεια, αλλά του στερεί τη χαρά, την έκπληξη, τον ενθουσιασμό.
Διαβάστε εδώ Πώς τα πουλιά συνδέονται με την ψυχική μας ευεξία
Πώς, λοιπόν, θα μπορούσαμε να επανασυνδεθούμε με τη ζωή μας, περιβάλλοντας τις στιγμές μας με νόημα;
Αρχικά, είναι σημαντικό να διανθίζουμε την καθημερινότητά μας επιφέροντας σε αυτήν αλλαγές που της δίνουν χρώμα και προοπτική.
Για παράδειγμα, μπορούμε να κάνουμε μια μικρή παράκαμψη στο δρόμο για την εργασία μας, να αφήσουμε το βλέμμα μας να χαθεί για λίγα δευτερόλεπτα στο γαλάζιο του ουρανού, να ζωντανέψουμε τις αισθήσεις μας με το άρωμα ενός λουλουδιού…
Επίσης, είναι σημαντικό να ζούμε συνειδητά.
Η καθημερινότητά μας συνιστά μία ροή από στιγμές, αλλά οι περισσότεροι από εμάς δεν συνδεόμαστε με αυτές.
Ως εκ τούτου, συχνά έχουμε την εντύπωση ότι η κάθε μας μέρα περνά χωρίς να αφήνει ιδιαίτερα ίχνη εντός μας.
Αλλά είναι πράγματι έτσι;
Στην πραγματικότητα, το αίσθημα εσωτερικής πληρότητας που προκύπτει από μια ζωή βιωμένη, δεν έχει να κάνει με το πόσα κάνουμε, αλλά με το βαθμό που είμαστε παρόντες και παρούσες σε αυτά.
Σε βάση σχεδόν καθημερινή συμβαίνουν υπέροχα πράγματα στη ζωή μας, μικρά θαύματα που όμως διαφεύγουν την προσοχή μας και έτσι δεν είναι λίγοι εκείνοι που αισθάνονται να συνθλίβονται κάτω από το βάρος του χρόνου.
Γι’ αυτό είναι σημαντικό να παρατηρούμε τον εαυτό μας, τις πράξεις μας, το χώρο που μας περιβάλλει από μια διαφορετική θέση· τη θέση του παρατηρητή.
Να προσπαθούμε, δηλαδή, να προσεγγίζουμε τη ζωή μας λες και είναι η ζωή ενός άλλου, μια ζωή ξένη που έχουμε την τύχη να παρατηρούμε με μια ματιά παιδική.
Για να επιτυχούμε πλήρως την ανοικείωση, μπορούμε για λίγα λεπτά κάθε μέρα να περιγράφουμε τις κινήσεις και τις ενέργειές μας χωρίς να τις κρίνουμε.
Επίσης, μπορούμε να προκαλέσουμε ρωγμή στην επαναληπτικότητα που χαρακτηρίζει τη ζωή μας απευθύνοντας τακτικά στον εαυτό μας απλά ερωτήματα, όπως: «Ποιος είμαι;», «Τι κάνω;», «Πού βρίσκομαι;».
Έτσι, επιτυγχάνεται η εσωτερική μας αφύπνιση και η ανάδειξη της ευθύνη μας να υπάρχουμε στη ζωή μας ως δημιουργοί και όχι ως ενεργούμενα.
Επίσης, είναι σημαντικό πριν τον ύπνο να εισερχόμαστε σε μια διαδικασία αναδρομής, δηλαδή να επαναφέρουμε εκείνες τις στιγμές της ημέρας για τις οποίες είμαστε ευγνώμονες.
Μπορεί θεωρητικά να είναι κάτι ασήμαντο, όπως το χαμόγελο ενός περαστικού ή τα λόγια ενθάρρυνσης ενός συναδέλφου μας, αλλά σε κάθε περίπτωση η διαδικασία αυτή ενισχύει το αίσθημα της εσωτερικής μας πληρότητας και δίνει στις στιγμές μας εύρος και βάθος.
Τέλος, η επαφή μας με τη φύση, διαχρονικό αντίδοτο της θλίψης μας, μπορεί να μας βοηθήσει να οικοδομήσουμε μια όμορφη σχέση με το χρόνο.
Όταν αφήνουμε την ομορφιά της φύσης να διεισδύσει στο προσωπικό μας σύμπαν, το αυστηρό πλαίσιο του κόσμου μας που τόσο βάναυσα προσπαθούμε να διατηρήσουμε καταρρέει και ως μόνη επιλογή απομένει η επαφή με τον εαυτό μας.
Η φύση με την ανεξάντλητη θεραπευτική της ενέργεια μάς δίνει εκείνη την αναγκαία απόσταση για να συλλογιστούμε τη ζωή μας όχι σαν ένα κατακερματισμένο αφήγημα, αλλά σαν ένα πεδίο πειραματισμού, έναν κύκλο εντός του οποίο μπορεί να χωρέσει το όλον· τα όνειρα, οι επιθυμίες και οι στόχοι μας.
Παράλληλα, στο φωτεινό της καταφύγιο η ροή του χρόνου σταματά, έτσι ο άνθρωπος βιώνει συγκινήσεις που καταγράφονται μέσα τους ως μοναδικές.
Η μνήμη του τις περισυλλέγει και τις τοποθετεί στο σεντούκι των πολύτιμων στιγμών του…
Ανδριάνα Γ.Ρ.
Διαβάστε εδώ ΜΗΠΩΣ ΗΡΘΕ Η ΩΡΑ ΝΑ ΣΥΓΧΩΡΗΣΟΥΜΕ…ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ;
