Τις μέρες αυτές οι μαθητές και μαθήτριες της χώρας μας έρχονται αντιμέτωποι με την πρόκληση των Πανελλαδικών. Όλοι όσοι με κάποιο τρόπο βρίσκονται δίπλα τους κατά τη διαδικασία αυτή, γίνονται μάρτυρες της αγωνίας, της ανασφάλειας και του άγχους τους.
Παρόλο που δεν μπορούμε να προστατεύσουμε τα παιδιά από την ένταση και την ψυχική φθορά των Πανελλαδικών, έχουμε το χρέος να σταθούμε πλάι τους, για να βιώσουν αυτήν την εμπειρία όσο πιο ανώδυνα γίνεται.
Τι δεν πρέπει να λέμε στα παιδιά;
Δεν είναι κάτι σπουδαίο.
Πολλοί γονείς και εκπαιδευτικοί, στην προσπάθειά τους να απαλύνουν την ψυχική ένταση των παιδιών, καταφεύγoυν στην υποβάθμιση της σημασίας των εξετάσεων, λέγοντας πως δεν είναι κάτι σπουδαίο σε σύγκριση με τις δυσκολίες που θα κληθούν να αντιμετωπίσουν στο μέλλον.
Μπορεί να έχουν δίκιο, αλλά αυτό δεν ισχύει για τα παιδιά με το περιορισμένο φάσμα εμπειριών.
Για κάποιες μαθήτριες και για κάποιους μαθητές ίσως οι Πανελλαδικές είναι η σημαντικότερη πρόκληση της μέχρι τώρα πορείας τους στη ζωή και είναι απόλυτα κατανοητό να αισθάνονται φόβο και ανασφάλεια.
Ως εκ τούτου, η έκφραση της κατανόησης και της συμπαράστασής μας μπορεί να αποδειχθεί μια πιο ενσυναισθητική επιλογή.
Μη στενοχωριέσαι.
Είναι λογικό τα παιδιά να βιώνουν και αρνητικά συναισθήματα, καθώς έρχονται αντιμέτωπα με τις αδυναμίες τους και το φοβισμένο εαυτό τους.
Το σημαντικό δεν είναι να καταπνίξουν τα συναισθήματά τους, αλλά να τα αφήσουν να εκδηλωθούν, προκειμένου να βρουν τον τρόπο να τα διαχειριστούν.
Αν και το θέαμα ενός παιδιού που κλαίει είναι δύσκολο στη διαχείριση, καλό θα ήταν να μην παρεμποδίζουμε τη διαδικασία της εκτόνωσης και της ψυχικής έκφρασης των παιδιών.
Αφήστε τα παιδιά να κλάψουν, να ξεσπάσουν, να πουν το παράπονο τους, να εκφράσουν το θυμό τους.
Τα δάκρυα μπορεί να είναι λυτρωτικά για εκείνα.
Τι θα ήθελαν να ακούσουν από εμάς;
Δεν είναι λίγες οι φορές που βομβαρδίζουμε τα παιδιά με συμβουλές για το τι πρέπει και για το τι δεν πρέπει να κάνουν. Αυτό, όμως, που μας διαφεύγει είναι πως κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός και λειτουργεί με το δικό του τρόπο.
Άλλα παιδιά έχουν καλύτερη συγκέντρωση το πρωί και άλλα το βράδυ. Κάποια χρειάζονται περισσότερες ώρες μελέτης, ενώ κάποια άλλα λιγότερες.
Αυτό που θα ήθελαν από εμάς τα παιδιά μας είναι να τους δείχνουμε εμπιστοσύνη.
Η μόνη συμβουλή που μπορούμε να τους δώσουμε είναι να είναι παρόντες και παρούσες στην όλη διαδικασία.
Θα ήταν γόνιμο, επίσης, να υπενθυμίζουμε στα παιδιά πως από τις εξετάσεις μπορεί να εξαρτάται η είσοδος του σε μία σχολή, η επαγγελματική τους εξέλιξη, αλλά σε καμία περίπτωση οι Πανελλαδικές δεν καθορίζουν την προσωπική τους αξία.
Είναι ζωτικής σημασίας, λοιπόν, να καταστήσουμε σαφές στα παιδιά πως, ανεξαρτήτως του αποτελέσματος των Πανελλαδικών, παραμένουν εκλεκτοί ένοικοι της καρδιάς μας, τέλεια και υπέροχα πλάσματα τα οποία σε κάθε περίπτωση θα βρουν το δρόμο τους στη ζωή.
Τέλος, δεν πρέπει να ξεχνάμε να λέμε στα παιδιά μας πόσο τα αγαπάμε και πόσο περήφανοι είμαστε για αυτά.
Η αγάπη, άλλωστε, παραμένει διαχρονικά το μοναδικό αντίδοτο της θλίψης.
Αν πάλι αισθανόμαστε αμηχανία και δυσκολευόμαστε να εκφραστούμε με λόγια, μπορούμε απλώς να είμαστε δίπλα τους· να τα ακούμε χωρίς να τα κρίνουμε, να τα φροντίζουμε, να τα αγκαλιάζουμε, να τα συντροφεύουμε με τη σιωπή μας.
Ολοκληρώνοντας…
Τις μέρες αυτές τα παιδιά μας συμμετέχουν από κοινού σε μία συλλογική εμπειρία, η οποία κατά πάσα πιθανότητα θα αφήσει ανεξίτηλο το αποτύπωμά της στη μνήμη και την ψυχή τους.
Αν θέλουμε να σταθούμε δίπλα τους ουσιαστικά, το μόνο που ίσως χρειάζεται είναι να διανύσουμε τις ατραπούς της μνήμης, για να θυμηθούμε τη δική μας αγωνία κατά τη διάρκεια των εξετάσεων.
Αν καταφέρουμε να αισθανθούμε λίγη συμπόνια για τις μαθήτριες και τους μαθητές που υπήρξαμε κάποτε, με απόλυτη βεβαιότητα θα βρούμε τον τρόπο για να είμαστε πλάι στα παιδιά μας.
Ανδριάνα Γ.Ρ.
Μπορεί να σας ενδιαφέρουν: Εσείς θα ζητούσατε από τα παιδιά σας να σας αξιολογήσουν;
Μεγαλώνοντας πνευματικά…παιδιά
Απλοί τρόποι για να διδάξετε στα παιδιά την καλοσύνη
Comments are closed.