Ο πλούτος της ελληνικής -όπως και κάθε άλλης γλώσσας- έγκειται και στο φάσμα των εκφραστικών επιλογών που προσφέρει στους ομιλητές της.
Οι λέξεις «βίος» και «ζωή», παρότι συνώνυμες, δεν ταυτίζονται εννοιολογικά στα αρχαία ελληνικά.
Η ζωή παραπέμπει στην ύπαρξη, στο σύνολο των κοινών σε όλα τα όντα χαρακτηριστικών, τα οποία τα διακρίνουν από τα άψυχα αντικείμενα και εξαφανίζονται τη στιγμή του θανάτου τους, το σύνολο των λειτουργιών ή εκδηλώσεων των έμβιων όντων.
Αντίθετα, ο βίος αφορά στο σύνολο των επιλογών που κάνουμε στη ζωή. Αναφέρεται στον τρόπο με τον οποίο βιώνουμε τη ζωή.
Ως εκ τούτου, ο βίος του κάθε ανθρώπου είναι μοναδικός, απόρροια των αποφάσεων που λαμβάνει, των στάσεων που υιοθετεί, των αξιών και των ιδανικών του.
Άλλωστε, όπως εύστοχα έχει επισημάνει και ο Σωκράτης: «ὁ δὲ ἀνεξέταστος βίος οὐ βιωτὸς ἀνθρώπῳ», δηλαδή ο βίος που δεν υπόκειται σε εξέταση δεν αρμόζει στον άνθρωπο.
Αυτή η σημασιολογική διαφορά μπορεί να γίνει εφαλτήριο για σκέψη και περισυλλογή.
Δε συνάδει στην ανθρώπινη φύση μας να ενδιαφερόμαστε μόνο για την επιβίωσή μας ή να αντιμετωπίζουμε τη ζωή μας αποκλειστικά ως ένα φαινόμενο υπαρκτικό. Η ζωή μας δεν είναι απλώς ένα ξόδεμα στιγμών ανάμεσα στη γέννηση και το θάνατο.
Είναι στην πραγματικότητα ένα πεδίο εκδήλωσης των προθέσεών μας. Ένα δημιούργημα που εκπηγάζει από την επιθυμία μας να οδηγηθούμε στην ολοκλήρωση και στην αυτοπραγμάτωση.
Η συνειδητοποίηση αυτή μπορεί να μας καταστήσει υπεύθυνους απέναντι στο δώρο της ζωής.
«Μια αστραπή η ζωή μας… μα προλαβαίνουμε» (Νίκος Καζαντζάκης)
Βιβλιογραφικές αναφορές
Διαβάστε εδώ Το αλφαβητάρι της ομορφιάς…
