Της Ευλαμπίας Ρέβη
Είναι μία εποχή που πολλοί λένε ότι στον αέρα υπάρχει η αίσθηση της αλλαγής.
Η κοινωνία εξελίσσεται, οι άνθρωποι μεταβάλλονται και η νέα γενιά αναλαμβάνει τα ηνία για να ηγηθεί μίας πραγματικότητας όπου το μόνο που θα έχει αξία είναι ο άνθρωπος. Μακριά από τις όποιες διακρίσεις.
Αυτό σίγουρα είναι ευχή πολλών, αλλά αδιαμφισβήτητα το νερό κυλάει στο αυλάκι εδώ και πολλά χρόνια.
Σκεφτείτε όλους αυτούς τους χιλιάδες ανθρώπους που έχουν αγωνιστεί για να ρίξουν γροθιά στο κατεστημένο, μάτωσαν για να υπερασπιστούν όχι μόνο τους εαυτούς τους, αλλά και τους άλλους, πάλεψαν για να ακουστεί η φωνή τους και ήταν πάντα εκεί -με όποιες συνθήκες και όποιες συνέπειες- για να συμπαρασταθούν και να υποστηρίξουν το δίκαιο.
Το «ευχαριστώ» θα ήταν λίγο.
Πλέον, ο όρος γυναικοκτονία στη χώρα μας χρησιμοποιείται ευρέως για να περιγράψει μία ζοφερή πραγματικότητα σε βάρος των γυναικών που θα ζούσαν εάν δεν είχε αφαιρεθεί τόσο βάρβαρα και τόσο πρόωρα η ζωή τους από τον «άντρα-κυρίαρχο».
Το κίνημα #MeToo που ήρθε και στην Ελλάδα πέρασε και σάρωσε τα πάντα στο πέρασμά του. Έσπασε κατεστημένα δεκαετιών στον χώρο του αθλητισμού και του θεάτρου, αλλά επεκτάθηκε και αλλού, στην ευρύτερη κοινωνία.
Γυναίκες και άνδρες που φοβόντουσαν να μιλήσουν έσπασαν την σιωπή και με το θάρρος τους ενέπνευσαν και άλλα θύματα να το κάνουν: να καταγγείλουν επιτέλους τον βιαστή της ζωής και της ψυχής τους.
Δεν είμαστε πια ανεκτικοί, δεν κλείνουμε τα μάτια. Σίγουρα υπάρχουν πολλά βήματα ακόμη να διανύσουμε, αλλά ο δρόμος είναι ορθάνοιχτος και μας περιμένει να τον βαδίσουμε με αποφασιστικότητα και ειλικρίνεια.
Η Εύα Κώττα από το The Abstract Girl το ξέρει καλά. Η ιδέα της μέσα στην καραντίνα να ανοίξει έναν λογαριασμό στο Instagram όπου θα μοιράζεται τις σκέψεις και τις ανησυχίες της με φίλους γρήγορα έγινε σημείο αναφοράς για χιλιάδες.
Δεν το περίμενε, αλλά η δημοφιλία της δεν αποτυπώνει με σαφήνεια απλώς και μόνο ότι είναι ένα άτομο που ξεχωρίζει.
Εμφατικά, αποδεικνύει με τον πιο απλό τρόπο ότι η κοινωνία μας έχει ανάγκη από τέτοιες φωνές και τις ξεχωρίζει.
Η Εύα είναι ένα από τα πρόσωπα που βρίσκεται επάνω σε αυτό το κύμα της αλλαγής και είμαστε πολύ χαρούμενοι στο imethexis.gr και που την φιλοξενούμε, αλλά και που την γνωρίσαμε καλύτερα.
Αποτελεί, επίσης, ένα φωτεινό και απτό παράδειγμα ότι η νέα γενιά είναι ο φάρος και η πυξίδα για να μεγαλώσουμε παιδιά με περισσότερη ενσυναίσθηση, που θα ενδιαφέρονται για την ουσία και δεν θα είναι έρμαια στερεότυπων και προκαταλήψεων.
Ποια είναι η Εύα;
Η Εύα είναι μία νέα γυναίκα, η οποία προσπαθεί να βρει τα πατήματά της, πέρα από το ποια είναι επαγγελματικά, αλλά και το ποια είναι ως άνθρωπος και πώς στέκεται αυτή η νέα γυναίκα στην κοινωνία.
Είμαι 30 ετών και έχω σπουδάσει Ηλεκτρολόγος Μηχανικός και Μηχανικός Ηλεκτρονικών Υπολογιστών στο Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης.
Ακολούθησα το επάγγελμά μου, ακόμα δουλεύω επάνω σε αυτό, είναι κάτι που μου αρέσει.
Η Πληροφορική γενικότερα είναι ένας ανδροκρατούμενος κλάδος και υπάρχουν φορές που αυτό αποτελεί ένα έναυσμα για κάτι που θα γράψω, όπως και άλλα ερεθίσματα που μπορεί να έχω πάρει.
Όταν τελείωσα τις σπουδές μετακόμισα Αθήνα για να βρω δουλειά. Τα τελευταία 6 χρόνια ζω και εργάζομαι στην Αθήνα. Έχω δύο γάτες, τον Πίκο και τον Σνόου.
Γιατί Abstract Girl;
Γιατί αρχικά σκεφτόμουν ότι ήθελα να είναι πιο αφηρημένο, όχι προσωποποιημένο επάνω μου. Μετέπειτα, βέβαια, αποφάσισα να το προσωποποιήσω, γιατί ο κόσμος ήθελε να ξέρει ποιος βρίσκεται από πίσω, πώς μοιάζω, ποια είναι τα χαρακτηριστικά μου.
Η αφηρημένη έννοια για εμένα συμβολίζει κάτι που μπορεί μέσα του να χωρέσει πολλά πράγματα, όχι έναν άνθρωπο που δεν έχει οργανωμένη σκέψη και είναι «ξεχασμένος».
Αφηρημένο με την έννοια ότι δεν είναι ένα συγκεκριμένο κορίτσι, με έναν συγκεκριμένο σωματότυπο, μία συγκεκριμένη ταμπέλα, μία συγκεκριμένη ταυτότητα.
Τι σημαίνει;
Το The Abstract Girl θα έλεγα ότι είναι ένας χώρος, μία κοινότητα, την οποία έχω δημιουργήσει στα social media όπου εκφράζω τη γνώμη μου.
Και εδώ μπορεί και ο κόσμος να εκφράσει τη δική του και να γίνει έτσι ένας διάλογος που αφορά στην γυναικεία ενδυνάμωση, τον φεμινισμό και διάφορα άλλα ζητήματα που μπορεί να είναι επίκαιρα σε μία δεδομένη χρονικά στιγμή.
Πώς ξεκίνησε η ιδέα;
Η ιδέα ξεκίνησε μέσα στην καραντίνα. Επειδή δούλευα από το σπίτι και είχα αρχίσει κάπως να απομονώνομαι είχα μία ανάγκη να μιλήσω με τον κόσμο, να κοινωνικοποιηθώ με κάποιον τρόπο ο οποίος ήταν δυνατός μέσα στην καραντίνα.
Παράλληλα, συνέπεσε με την εποχή του MeToo, οπότε λίγο μαζί και τα δύο με έκαναν να γράψω κάποια πράγματα που σκεφτόμουν, με ενοχλούσαν ή με προβλημάτιζαν και να τα μοιραστώ με φίλους με άτομα του κύκλου μου.
Θυμάσαι το πρώτο σου άρθρο;
Το πρώτο μου άρθρο ήταν ένα μικρό ποίημα, γιατί στην αρχή είχα ξεκινήσει με πιο μικρού περιεχομένου αναρτήσεις. Σιγά – σιγά άρχισα να το αναλύω πιο πολύ.
Πότε έγινε το «μπαμ»;
Στην αρχή ήταν πολύ μικρό το κοινό. Για περίπου 6 μήνες δεν ξεπερνούσε τους 2.000 ακολούθους και κάπου τότε ήταν που εισέβαλαν οι Ταλιμπάν στο Αφγανιστάν.
Υπήρχε μία πολύ άμεση ενημέρωση από τα ΜΜΕ, από την τηλεόραση, χωρίς, όμως, να υπάρχει κάτι συγκεκριμένο για το τι σημαίνει αυτό για τις γυναίκες.
Είχα γράψει τότε κάποια άρθρα για το τι ξέρουμε για τους Ταλιμπάν και πώς αυτό θα μπορούσε να επηρεάσει τη ζωή των γυναικών στο Αφγανιστάν και αυτό είχε κερδίσει πολύ μεγάλη δημοφιλία και κάπως έτσι ξεκίνησε να έρχεται ο κόσμος στο προφίλ.
Μηνύματα πότε άρχισες να δέχεσαι;
Άρχισα να δέχομαι μηνύματα σχεδόν από την αρχή. Πλέον, υπάρχει μία σταθερή ομάδα ανθρώπων με τους οποίους μπορεί να μιλήσω και μία φορά την εβδομάδα, να συζητήσουμε για κάτι πολύ απλό.
Έχει συμβεί γυναίκες να μου έχουν ανοιχτεί, πολύ έντονα αυτό συνέβη όταν ξέσπασε το MeToo, ένιωσαν την ανάγκη να εκφράσουν τα δικά τους βιώματα και τις δικές τους εμπειρίες, όπως κάποια παρενόχληση είτε σχετικά με το revenge porn.
Μου είχαν στείλει πολλές κοπέλες ότι τους έχει συμβεί. Δεν είναι τόσο απίθανο όσο πιστεύουμε.
Είναι πολύ ενδιαφέρον να ακούς για την προσωπική εμπειρία για την προσωπική εμπειρία κάποιου και συνάμα φέρει και ένα βάρος για το πώς θα σταθείς εσύ απέναντι σε αυτή την ιστορία.
Πώς αισθάνεσαι που αυτά τα οποία γράφεις αντικατοπτρίζουν σκέψεις όχι μόνο δικές σου, αλλά και πολλών άλλων γυναικών, καθώς και ανδρών;
Αρχικά, σε κάποιες περιπτώσεις δεν ξέρω εάν είναι αυτό που πιστεύουν οι περισσότεροι ή είναι πολύ προσωπική και υποκειμενική η γνώμη που μπορεί να έχω επάνω σε κάτι.
Γι’ αυτό δεν μπαίνω ποτέ στην διαδικασία ούτε να σβήσω σχόλια ούτε να προσπαθήσω κάπως να κατευθύνω τη συζήτηση.
Θέλω και οι υπόλοιποι να μπορούν να εκφραστούν και να γράψουν κάτω από τις αναρτήσεις αυτό που πιστεύουν.
Νιώθω ότι είναι, όμως, κάτι που ο κόσμος το αγκάλιασε πολύ ωραία. Δεν το περίμενα αυτό αρχικά.
Πίστευα ότι είναι ένας λογαριασμός που θα απευθυνθεί σε μία μικρή μερίδα πληθυσμού, ίσως σε κοντινούς ανθρώπους που με ήξεραν και με γνώριζαν προσωπικά.
Πλέον, βλέπω να έχω υποστήριξη από άτομα που δεν με γνωρίζουν και θα πουν έναν καλό λόγο. Αυτό μου δίνει πολύ μεγάλη ώθηση.
Πόσο μεγάλο πρόβλημα είναι η πατριαρχία;
Είναι πολύ βαθιά ριζωμένη η πατριαρχία στις ζωές μας με τρόπους που πολλές φορές δεν τους καταλαβαίνουμε.
Καμία φορά μπορεί να κάνουμε πλάκα για κάποια πράγματα ή να τα έχουμε τόσο πολύ κανονικοποιήσει, επειδή τα βλέπουμε συνέχεια γύρω μας.
Σε βαθμό που να μην καταλαβαίνουμε ότι αυτή η μορφή καταπίεσης, που μπορεί να συμβαίνει στη ζωή μίας γυναίκας λίγο-λίγο από την παιδική ή την εφηβική ηλικία, πόσο πολύ μπορεί να επηρεάζει και τις αποφάσεις μας και τις επιλογές μας ως ενήλικες πλέον γυναίκες.
Αυτό είναι κάτι που κάποιες φορές προσπαθώ να το περάσω και μέσα από τις αναρτήσεις μου. Πέρα από το να επικεντρωθούμε σε μία αρνητική είδηση είναι σημαντικό να καταλάβουμε και πως έχουμε φτάσει εκεί.
Όταν έχουμε ενημέρωση είναι πιο εύκολο μετά να βρούμε την πηγή, από πού ξεκίνησαν όλα και να προσπαθήσουμε να καταπολεμήσουμε αυτό αντί να καθόμαστε επιφανειακά επάνω σε μία είδηση, ας πούμε μιας γυναικοκτονίας ή ενός βιασμού.
Πρέπει να καταλάβουμε πως έχουμε φτάσει εκεί, πως έχει οδηγηθεί η κοινωνία εκεί.
Είναι προβληματικά και τα ΜΜΕ γιατί πολλές φορές αναπαράγουν κάποιες απόψεις, κάποιες φωνές που δεν είναι δεν αντικατοπτρίζουν ακριβώς τον παλμό της κοινωνίας.
Δηλαδή, κάποιοι δημοσιογράφοι, κάποιοι άνθρωποι που μπορεί να είναι μιας μεγαλύτερης γενιάς ίσως δεν μπορούν ακόμα να ακολουθήσουν την αλλαγή που σιγά-σιγά συμβαίνει στην κοινωνία.
Πλέον προσπαθούμε να φύγουμε από τον σεξιστικό σχολιασμό βάζοντας στις γυναίκες έναν στερεοτυπικό ρόλο της κακιάς ή της περίεργης.
Μας έχει φάει, όμως, το politically correct;
Μας έχει φάει από την άποψη ότι πολλές φορές άνθρωποι που δεν καταλαβαίνουν γιατί να χρησιμοποιήσουν politically correct εκφράσεις τις χρησιμοποιούν απλά γιατί θέλoυν να είναι σωστοί, όχι επειδή το πιστεύουν.
Αυτό θεωρώ ότι είναι το αρνητικό. Έχουμε αναγάγει κάποιες αξίες απλά σε κούφια λόγια χωρίς να μπορούμε να τα υποστηρίξουμε αργότερα στην πράξη.
Πρέπει να είμαστε πολύ καλά ενημερωμένοι, γιατί όσο είσαι καλά ενημερωμένος δε φοβάσαι ότι αυτό που θα πεις ότι θα μπορέσει κάπως να σου γυρίσει μπούμερανγκ.
Όταν ξέρεις πολύ καλά ποιος είσαι και ότι αυτό που λες μπορείς να το υποστηρίξεις δε νομίζω το politically correct να έχει να σου στερήσει την ελευθερία του λόγου.
Όλα θα ήταν πολύ απλά αν απλώς βλέπαμε τον άνθρωπο και τίποτε άλλο. Πολλές φορές το ξεχνάμε, μένουμε σε τύπους, μένουμε σε πράγματα τα οποία δεν έχουν τελικά τόσο πολλή σημασία.
Ξεχνάμε να βάλουμε προτεραιότητα στον άνθρωπο και στα δικά μας τα προσωπικά συναισθήματα που πολλές φορές μπορεί να έχουμε.
Τι σου λένε οι δικοί σου;
Εξαρτάται. Κάποιες φορές υπάρχει η καζούρα μην το λες αυτό μπροστά στην Εύα θα μας κάνει expose στον λογαριασμό της.
Από την άλλη οι αναρτήσεις μου αποτελούν και πήγες συζητήσεων γιατί κάτι μπορεί να γράψω και μετά μπορεί να το συζητήσουμε κιόλας.
Ούτως ή άλλως σου οι φίλοι μου, οι γνωστοί μου, ξέρουν τις απόψεις μου απλώς τώρα τις βλέπουν και εκφρασμένες σε έναν πιο δημόσιο λόγο.
Πώς μεγάλωσες ως παιδί;
Ως παιδί μεγάλωσα στην επαρχία σε μια κωμόπολη της Φλώρινας.
Η παιδική μου ηλικία και η εφηβεία μπορώ να πω ότι ήταν αρκετά απλή, με πολλή εμπιστοσύνη από τους γονείς μου και με αρκετές ελευθερίες.
Η μαμά μου είναι ένας πολύ δυναμικός άνθρωπος και αποτελεί ακόμα πηγή έμπνευσης για εμένα. Παρόλο που βγήκε στην σύνταξη δεν έχει σταματήσει να κάνει πράγματα που κρατούν το πνεύμα της ενεργό.
Δεν έχει σταματήσει ποτέ να προσπαθεί να γίνει καλύτερη εκδοχή του εαυτού της. Και ο πατέρας μου είναι ένας άνθρωπος πολύ υποστηρικτικός, που δεν θα μου έλεγε πότε μην το κάνεις αυτό ούτε δεν μπορείς να το κάνεις αυτό, επειδή είσαι γυναίκα ή επειδή δεν είσαι αρκετά καλή.
Πίστευαν πάρα πολύ σε εμένα και αυτό το θεωρώ πολύ μεγάλο εφόδιο.
Τελικά, μάθαμε τι θα πει η κοινωνία;
Νομίζω δεν θα μάθουμε ποτέ. Η κοινωνία πάντα κάτι θα έχει να πει.
Ο γείτονας πάντα κάτι θα έχει να πει, γιατί ο καθένας τα βλέπει πολύ υποκειμενικά και πολύ από την πλευρά του τα πράγματα.
Αλλά αυτό δεν πρέπει να μας αγχώνει και δεν πρέπει να μας στερεί τις επιλογές που θέλουμε να κάνουμε εμείς προσωπικά.
Πώς βλέπεις την σελίδα σου να εξελίσσεται προσωπικά;
Η σελίδα είναι το χόμπι μου είναι κάτι που κάνω στον ελεύθερό μου χρόνο.
Θα γράψω ένα άρθρο το απόγευμα μετά τη δουλειά ή το Σαββατοκύριακο που έχω περισσότερο χρόνο. Σίγουρα διάθεση υπάρχει και ελπίζω να συνεχίσει να υπάρχει χρόνος.
Η γυναίκα τι είναι για εσένα;
Η γυναίκα για μένα είναι κάτι πολύ ωραίο γιατί τείνουμε να μιλάμε, και εγώ στις αναρτήσεις μου το κάνω αυτό, και να ασχολούμαστε κυρίως με όλα αυτά που μπορεί να καταπιέζουν μία γυναίκα.
Αυτό, όμως, δε σημαίνει ότι η γυναίκα είναι κάτι το οποίο δεν είναι δυνατό, είναι κάτι το οποίο απεύχεται κάποιος να γίνει να γεννηθεί γυναίκα.
Οπότε για μένα η γυναίκα είναι ένα πολύ ιδιαίτερο πλάσμα με πολλές δυνατότητες, που μπορεί πιστεύω με τα χρόνια να σπάσει αυτά τα δεσμά της καταπίεσης.
Και ο άντρας;
Πολλές φορές δεν κάνουμε λόγο για το πώς η πατριαρχία μπορεί να έχει περάσει στους άντρες.
Και οι άντρες είναι με τα δικά τους χαρακτηριστικά, πολύ δυνατοί που μπορούν πολύ άνετα να σταθούν σαν σύμμαχοι στο πλευρό των γυναικών και όχι σαν εχθροί.
Τείνουμε να πιστεύουμε ότι ο φεμινισμός θέλει να διαχωρίσει τους άντρες με τις γυναίκες. Δεν ισχύει τίποτα τέτοιο.
Οι άντρες είναι και αυτοί καταπιεσμένοι από άλλες μορφές της πατριαρχίας και το να απαλλαγούμε από αυτήν θα είναι κάτι θετικό που θα το δούμε να αποτυπώνεται και στις δικές τους προσωπικότητες.
Πώς θα ήθελες να είναι το μέλλον; Πώς το βλέπεις να προδιαγράφεται;
Κοινωνικά βλέπω ότι οι αλλαγές γίνονται, αλλά γίνονται με έναν πολύ δικό τους ρυθμό. Δύο βήματα μπροστά ένα πίσω.
Οπότε αυτό που προσπαθώ να υπενθυμίζω στον εαυτό μου είναι ότι πρέπει να έχω υπομονή και να μην απογοητεύομαι όταν πολλές φορές βλέπω αυτό το πισωγύρισμα που μπορεί να γίνεται κοινωνικά.
Ενώ βλέπω βήματα προόδου, όπως το να είμαστε πιο συμπεριληπτικοί και ίσως περισσότερο ανοιχτοί με την διαφορετικότητα, πιστεύω ότι η αλλαγή είναι κάτι που θα έρθει σιγά-σιγά.
Και θα έρθει και με τις νέες γενιές οι οποίες θα φέρουν κι εκείνες με τη σειρά τους τον δικό τους αέρα.
Διάβασε επίσης: Το παιδί μου δυσκολεύεται να μιλήσει… Μπορώ να το βοηθήσω;
