Πόσα όνειρα, πόση ενέργεια, πόσες στιγμές χαράς και ευτυχίας πρέπει να θυσιάσουμε, για να συνειδητοποιήσουμε πως δεν υπάρχει λόγος να προσπαθούμε συνεχώς να ικανοποιούμε τους άλλους;
Ο άνθρωπος, όπως πολλές φορές έχει επισημανθεί, είναι ον κοινωνικό. Ως εκ τούτου, επιθυμεί τη συμπόρευση με τους άλλους, τη συντροφικότητα, την αποδοχή, την ένταξη σε ομάδες.
Ωστόσο, σε κανένα κοινωνικό συμβόλαιο δεν έχει οριστεί πως προϋπόθεση για τη συμμετοχή μας στις κοινωνικές διαδικασίες είναι η απεμπόληση του μοναδικού στοιχείου που μας καταξιώνει ως υπάρξεις: της ελεύθερης βούλησής μας.
Τόσοι, μα τόσοι άνθρωποι έχασαν το δρόμο τους, τον προσανατολισμό τους, τον εαυτό τους, στην προσπάθειά τους να είναι αρεστοί, να χωρέσουν στα κουτιά της κανονικότητας, για να μην αισθανθούν τη μοναξιά της διαφορετικότητας και της απόκλισης.
Γιατί, όμως, αυτή η στάση στερείται λογικής;
Το ψυχικό τίμημα για κάποιον που πηγαίνει ενάντια στο κάλεσμα της καρδιάς του, μόνο και μόνο για να είναι όλοι οι άλλοι ευχαριστημένοι και να μη διαταραχθούν οι καλά εδραιωμένοι κοινωνικοί συσχετισμοί, είναι βαρύ και δυσβάσταχτο.
Αν οι επιλογές μας υπαγορεύονται από το τι θέλουν οι ΄άλλοι και τι θεωρείται κοινωνικά αποδεκτό, μοιραία και αναπόδραστα κάποια στιγμή θα χρειαστεί να λογοδοτήσουμε ενώπιον του αδικημένου εαυτού μας, αυτού που τόσο πολλές φορές αγνοήσαμε από φόβο μήπως γίνουμε δυσάρεστοι ή προκαλέσουμε την επίκριση των άλλων.
Παράλληλα, όταν οι πράξεις μας δεν εναρμονίζονται με τις ενδόμυχες επιθυμίες μας και δεν υπηρετούν την αυτοπραγμάτωσή μας, αργά η γρήγορα θα κληθούμε να αντικρίσουμε το δημιούργημα των ατέρμονων παραχωρήσεών μας: μια μαύρη τρύπα που κατοικεί εντός μας και καταπίνει δίχως έλεος τον αυθορμητισμό, τη διάθεσή μας για ζωή, τη δύναμή μας να ονειρευόμαστε.
Ακόμη, θα πρέπει ίσως να δεχτούμε πως αυτή η συμπεριφορά θα μας οδηγήσει με μαθηματική ακρίβεια στη διάψευση και τη ματαίωση. Οι άνθρωποι που μάς πιέζουν να γίνουμε κάτι άλλο από αυτό που είμαστε δεν ενδιαφέρονται στην πραγματικότητα για την ψυχική μας ευημερία. Αντιθέτως, συνήθως θέλουν να ικανοποιήσουν τις δικές τους εγωιστικές τάσεις, αναλαμβάνοντας το ρόλο του ρυθμιστή της ζωής μας.
Και ενώ εμείς ανταλλάσσουμε τα όνειρά μας για την αποδοχή και την αγάπη των άλλων, συνειδητοποιούμε πως εν τέλει η αγάπη αυτή για την οποία τόσο πολύ παλέψαμε ήταν μάλλον επίπλαστη.
Ολοκληρώνοντας…
Η συνύπαρξή μας με άλλους ανθρώπους είναι πραγματική ευλογία, καθώς μάς προσφέρει μοναδικές εμπειρίες και σπάνιες συγκινήσεις. Αυτό που χρειάζεται, ίσως, να συνειδητοποιήσουμε είναι πως κανένα κοινωνικό πλαίσιο δεν είναι επιτρεπτό να υπονομεύει την πιο σημαντική σχέση της ζωής μας: τη σχέση με τον ΕΑΥΤΟ μας.
Ανδριάνα Γ. Ρ.
Μπορεί να σας ενδιαφέρουν: Κλονίστηκε η αυτοεκτίμησή σου; 5 τρόποι να την επαναφέρεις
Μην κουραστείτε ποτέ να λέτε «Σ’ αγαπώ»
Πώς να λυτρωθούμε από την επιθυμία μας να ήταν οι άλλοι διαφορετικοί;
Comments are closed.