Φιλοσοφία σε αγαπώ. Με τη συντροφιά σου, μπόρεσα να βρω μια θέση για τον εαυτό μου και αποτόλμησα την εξερεύνηση της μοναδικότητάς μου. Οι δικοί σου άνθρωποι μου δάνεισαν τους κανόνες και τις σκέψεις τους και με έσωσαν από τις επιθέσεις της ζωής.
Σε συνάντησα όταν έπρεπε να δημιουργηθούν όλα ξανά από την αρχή.
Με στήριξες για να με διδάξεις στην κάθε μου στιγμή.
Θυμάσαι το πάθος που σήκωσες μέσα μου όταν μου πρωτομίλησες για την αλγοδικία, τη γνώση που αντλούμε μέσα από τον πόνο;
Μου δίδαξες την τέχνη που μας βοηθά να χτίσουμε τον εαυτό μας στρέφοντας τον προς το καθετί και ενάντια σ’ αυτό, με έμαθες να διαβάζω αλλιώς τον κόσμο: πρωτόγνωρη ανάγνωση για το πώς να επωφελούμαι από το κάθε συμβάν, να χτίζω μια φρόνηση δημιουργημένη από τα εμπόδια. Σε ευχαριστώ γι’ αυτό.
Κάποιες φορές μου ζητάς να υιοθετήσω μια στάση που προσπαθεί να αντισταθεί και αρνείται την κακοζωία.
Σήμερα νιώθω την ανάγκη να τη μετριάσω. Πώς θα μπορούσα κάνω καλύτερη χρήση του εαυτού μου;
Πλήθος δυσκολιών σκοτεινιάζουν το βλέμμα μου. Όπως κάποτε μου άνοιξες τα μάτια και είδα αυτούς τους φωτισμένους φιλόσοφους, τώρα μάθε με να βλέπω πιο ελεύθερα!
Πρώτα-πρώτα θέλω να πάψω να πιστεύω, αφελώς, ότι μπορώ να γυρίζω σελίδα.
Χάρη στον Βοήθιο συνειδητοποιώ ότι θα πεθάνω μαζί με τις ελλείψεις μου. Ίσως όμως αυτό να μην είναι πρόβλημα τελικά. Ταυτόχρονα ελπίζω κάποια στιγμή να μάθω να συνηχώ με την αστάθεια.
Μία προσωπικότητα προοδεύει, διευρύνεται, αλλάζει. Τίποτε δεν είναι οριστικό. Ακούω τον Μοντέν να λέει: “Ο κόσμος δεν είναι παρά μια αεικίνητη αιώρα. Όλα τα πράγματα ταλαντεύονται αδιάκοπα μέσα του: η γη, οι βράχοι του Καυκάσου, οι Πυραμίδες της Αιγύπτου∙ και από την κοινή ταλάντευση και από τη δική τους”.
Συνηθισμένο, από τη μάχη, το μάτι βλέπει παντού εμπόδια που πρέπει να ξεπεραστούν, κινδύνους που πρέπει να αποφευχθούν και ιδανικά που πρέπει να κατακτηθούν.
Προς τι λοιπόν η ελπίδα για ανάπαυλα, η κατάκτηση της ειρήνης; Δύσκολα θα βρεθεί η χρυσή τομή.
Αγαπημένη μου, δεν θα με ακούσεις ποτέ να κατηγορώ την ελπίδα που μας οδηγεί στην πρόοδο. Αλλά πρέπει με δεξιότητα να διατηρήσουμε μόνο αυτή που μας εξυψώνει.
(Απόσπασμα από το βιβλίο του Alexandre Jollien, Η δόμηση του εαυτού)
Λίγα λόγια για τον Alexandre Jollien
O Alexandre Jollien γεννήθηκε το 1975 στην Ελβετία. Η περιέλιξη του ομφάλιου λώρου, κατά τη γέννησή του, του προκάλεσε σοβαρά κινητικά προβλήματα. Έλαβε ειδική εκπαίδευση επί δεκαεπτά χρόνια σε ίδρυμα αποκατάστασης αναπήρων, όπου κατάφερε να περπατήσει και να αποκτήσει κατανοητή ομιλία.
Σπούδασε φιλοσοφία, αναζητώντας τρόπο να αντιμετωπίσει το πρόβλημά του. Μελέτησε σε βάθος την αρχαία ελληνική γλώσσα και γνώρισε τους Έλληνες φιλοσόφους.
Για το σύνολο του έργου του έλαβε, το 2000, το βραβείο Mottart από τη Γαλλική Ακαδημία , και το 2010 το βραβείο Pierre Simon.
Μπορεί να σας ενδιαφέρουν: Μάρκος Αυρήλιος, 7 αποφθέγματα για να φιλοσοφήσεις τη ζωή
Comments are closed.