10 φράσεις του Μπρους Γουίλις

Τα νέα της υγείας του αγαπημένου ηθοποιού του Hollywood σκόρπισαν κύματα θλίψης σε όλον τον κόσμο. Ποιος δεν έχει αγαπήσει τους ρόλους του, ποιος δεν τον θαυμάσει για την στάση ζωής του;

Ο Μπρους Γουίλις έχει πει ότι πάνω από όλα τον ενδιαφέρει ο ρόλος του πατέρα και γι’ αυτόν θα άφηνε τα πάντα εάν χρειαζόταν.

Σήμερα, στα 67 του χρόνια δοκιμάζεται σκληρά τόσο ο ίδιος, όσο και η οικογένειά του.

Το παιδί του εργάτη από το Τζέρσεϊ

Γεννήθηκε τον Μάρτιο του 1955, όταν ο Ψυχρός Πόλεμος άρχιζε να γίνεται η κυρίαρχη παγκόσμια γεωπολιτική συνθήκη.

Ο πατέρας του, Ντέιβιντ Γουίλις, είχε καταταγεί στον αμερικανικό στρατό και είχε τοποθετηθεί στη Γερμανία, όπου παντρεύτηκε τη Μαρλέν, μία νεαρή από το Κασσέλ.

Ο Μπρους γεννήθηκε εκείνη την άνοιξη στο Ιντάρ-Όμπερστάιν της Ρηνανίας Βεστφαλίας – ήταν το πρώτο παιδί της οικογένειας και ακολούθησαν άλλα τρία.

Σύμφωνα με την «Κ», όταν απολύθηκε από το στρατό το 1957, ο πατέρας του μετέφερε την οικογένεια πίσω στη γενέτειρά του, στο Κάρνις Πόιντ του Νιου Τζέρσεϊ.

Μία εργατική κωμόπολη «γεμάτη ανθρώπους με μπλε κολάρα», όπως είχε δηλώσει αργότερα ο ίδιος ο ηθοποιός, περιγράφοντας τα νιάτα του.

Η μητέρα του εργαζόταν σε τράπεζα και ο πατέρας του ήταν συγκολλητής, αρχιμηχανικός και εργάτης σε εργοστάσιο.

Στα εφηβικά του χρόνια, ο Μπρους μιλούσε τραυλίζοντας – οι συμμαθητές του τον πείραζαν, αλλά -καθώς φαίνεται- είχε άρνηση να παραδεχθεί την ήττα.

Έγινε μέλος της δραματικής λέσχης του σχολείου, αφού διαπίστωσε ότι η υποκριτική τέχνη τον βοηθά να καταπολεμά τον τραυλισμό του – εν τέλει εξελέγη και πρόεδρος του μαθητικού συμβουλίου.

Μετά την αποφοίτησή του από το γυμνάσιο, το 1973, εργάστηκε ως φύλακας στο πυρηνικό εργοστάσιο του Σάλεμ και μετέφερε μέλη του πληρώματος στο εργοστάσιο DuPont του Νιου Τζέρσεϊ.

Κατόπιν, αφού πρώτα εργάστηκε ως ιδιωτικός ερευνητής (έναν ρόλο που θα παίξει αργότερα στη σειρά Moonlighting και στο The Last Boy Scout), στράφηκε στην υποκριτική τέχνη.

Εγγράφηκε στο Δραματικό Πρόγραμμα στο Κρατικό Πανεπιστήμιο του Μοντκλέρ, όπου συμμετείχε σε μια παραγωγή του Cat on a Hot Tin Roof.

Τα παράτησε το 1977 και μετακόμισε στη Νέα Υόρκη, όπου βιοποριζόταν στις αρχές της δεκαετίας του 1980 ως μπάρμαν στο Kamikaze του Μανχάταν, ενώ ζούσε στη γειτονιά του Χελς Κίτσεν.

Παρατηρώντας τα πρώτα 20 και κάτι χρόνια του Μπρους, διαπιστώνεις ότι η ίδια η ζωή λες και ύφαινε έναν μανδύα που θα φορούσε κατόπιν ο ηθοποιός Γουίλις στους ρόλους του – ήταν κανονικός και ανθρώπινος, ήταν γήινος με σάρκα και οστά.

Το παιδί από τις εργατικές συνοικίες του Τζέρσεϊ που θα έσωζε τον κόσμο, έτσι απλά, σαν αυτό να ήταν μέρος των καθηκόντων του.

Η φθορά

Στα τελευταία χρόνια της καριέρας του, πρωταγωνίστησε σε πολλά χαμηλού προϋπολογισμού ανεξάρτητα θρίλερ και ταινίες επιστημονικής φαντασίας, χωρίς κάποιο να είναι άξιο αναφοράς.

Τα τελευταία χρόνια, άνθρωποι που βρέθηκαν στα κινηματογραφικά πλατό αποκάλυψαν ότι ο ηθοποιός κατά τη διάρκεια των γυρισμάτων δεν μπορούσε να ανταποκριθεί, πολλές φορές γινόταν επικίνδυνος.

Σύμφωνα με δημοσιεύματα, φέρεται να πυροβόλησε κατά λάθος στη διάρκεια γυρισμάτων, ενώ χρειαζόταν κάποιον να του διαβάζει τις ατάκες του μέσω ακουστικού, καθώς τα συμπτώματά του διαρκώς επιδεινώνονταν.

Τα τελευταία χρόνια, ο μάνατζέρ του φρόντιζε τα γυρίσματα των ταινιών του να διαρκούν το πολύ δύο ημέρες λόγω της διαρκώς επιδεινούμενης κατάστασης της υγείας του.

Στην ταινία «American Siege», ο Μπρους Γουίλις φαίνεται να φορά ακουστικό, προφανώς, για να του μεταφέρουν τις ατάκες. Αυτό συνέβη δύο χρόνια πριν την ανακοίνωση της οικογένειας ότι o ηθοποιός πάσχει από αφασία.

Τι είναι η μετωποκροταφική άνοια

Την περασμένη εβδομάδα η οικογένειά αποκάλυψε ότι ο ηθοποιός διαγνώστηκε με άνοια (FTD), λιγότερο από ένα χρόνο αφότου αποσύρθηκε από την υποκριτική λόγω της μάχης του με την αφασία.

Η μετωποκροταφική άνοια (Frontotemporal Dementia) προκαλεί εγκεφαλικές διαταραχές, επηρεάζοντας τις ικανότητές του να μιλήσει και να επικοινωνήσει.

Πρόκειται για μία μορφή άνοιας που εμφανίζεται συχνότερα όταν τα νευρικά κύτταρα στους μετωπιαίους και κροταφικούς λοβούς του εγκεφάλου μειώνονται σε αριθμό.

Υπάρχουν δύο κύριες παραλλαγές της FTD: η πρωτοπαθής προοδευτική αφασία, η οποία δυσχεραίνει την ικανότητα του ασθενούς να επικοινωνεί, και η συμπεριφορική παραλλαγή της μετωποκροταφικής άνοιας, η οποία εκδηλώνεται με αλλαγές στην προσωπικότητα και τη συμπεριφορά.

«Χτυπά τα μέρη του εγκεφάλου που μας κάνουν πιο ανθρώπινους», δήλωσε ο Δρ Μπρους Μίλερ, καθηγητής νευρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνιας στο Σαν Φρανσίσκο στους New York Times.

Γενικά, οι ασθενείς με FTD θα ζήσουν περίπου πέντε έως επτά χρόνια μετά την πρώτη εμφάνιση εμφανών συμπτωμάτων, δήλωσε ο Δρ Ίαν Γκραντ, επίκουρος καθηγητής νευρολογίας.

«Δεν υπάρχει θεραπεία – αλλά υπάρχει διαφορά μεταξύ του να μην υπάρχει θεραπεία για μια ασθένεια και του να λέμε δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα», είπε.