Ο όρκος των θεών στα νερά της Στύγας…

Οι Αρχαίοι Έλληνες πίστευαν πως οι ψυχές αυτών που πέθαιναν ταξίδευαν και ζούσαν στον Κάτω Κόσμο, στο βασίλειο του Άδη.

Στον Κάτω Κόσμο, τη χώρα των νεκρών, υπήρχαν στοιχεία του φυσικού κόσμου, ανάμεσά τους και πέντε ποτάμια: η Στύγα, η Λήθη, ο Αχέρων, ο Πυριφλεγέθων (ή Φλεγέθων) και ο Κωκυτός.

Καθένας από τους πέντε ποταμούς είχε μια μοναδική λειτουργία στο βασίλειο του Κάτω Κόσμου. Η Στύγα, όμως, ήταν ο κύριος ποταμός του Άδη.

Η Στύγα

Ο ποταμός αυτός έκανε επτά φορές τον κύκλο του Κάτω Κόσμου, χωρίζοντάς τον έτσι από τη γη των ζωντανών.

Ήταν παρακλάδι του αρχέγονου Ωκεανού. Μάλιστα, σύμφωνα με τη μυθική παράδοση, η Στύγα ήταν κόρη του Ωκεανού και της Τηθύος ή κόρη του Ερέβους και της Νυκτός.

Στα νερά της Στύγας η Θέτιδα βύθισε τον Αχιλλέα, προσπαθώντας να τον κάνει αθάνατο.

Ο Όμηρος αποκαλούσε τη Στύγα “το φοβερό ποτάμι του όρκου” για τους αθανάτους.

Έτσι είπε· κι η βοϊδομάτη τρόμαξε αφέντρα Ήρα
και λόγια ανεμάρπαστα γύρισε και του είπε:
«Ας είναι μάρτυρες η Γη κι ο Ουρανός επάνω
και το νερό που κρέμεται της Στύγας κι είναι
ο όρκος ο πιο τρανός για τους θεούς τους τρισευτυχισμένους (Όμηρος, Ιλιάδα, Ο, στ. 384-388)

Ειδικότερα, όταν κάποιος θεός έπρεπε να ορκιστεί, έτρεχε η Ίριδα, η αγγελιαφόρος των θεών, και έφερνε μια υδρία με νερό από το συγκεκριμένο ποτάμι, για να γίνει μάρτυρας του όρκου:

Καμιά φορά του Θαύμαντα η κόρη, η Ίριδα η γοργόποδη,
έρχεται απεσταλμένη πάνω απ᾽ τη ράχη την πλατιά της θάλασσας:
κάθε φορά που φιλονικία κι έριδα σηκώνονται μέσα στους αθανάτους
και τύχει ψέματα να πει κάποιος απ᾽ όσους κατοικούν τα Ολύμπια δώματα,
τότε ο Δίας στέλνει την Ίριδα να φέρει το μέγα όρκο των θεών,
κρύο νερό περίφημο από μακριά μες σε χρυσό σταμνί,
νερό που από το βράχο στάζει υψηλό και απόκρημνο. (Ησίοδος, Θεογονία, στ. 780-786)

Αν ένας θεός ορκιζόταν ψευδώς στο νερό, στερούνταν νέκταρ και αμβροσία για ένα χρόνο και εξοριζόταν από τη συντροφιά των άλλων θεών για εννέα χρόνια.

Η ετυμολογία της λέξης

Η λ. Στύξ (< στυγ–ς) σχηματίζεται από το θ. στυγ– που απαντά στο ρήμα στυγῶ, το οποίο σήμαινε αποστρέφομαι κάποιον πολύ και το δείχνω, καθιστώ κάτι μισητό ή επίφοβο.

Συνδέεται, επίσης, με τις λέξεις στυγνός και στυγερός, οι οποίες εκφράζουν την έννοια του ισχυρού φόβου που κάνει τον άνθρωπο να παγώσει.

Άλλωστε, η Στύγα ήταν αρχέγονη χθόνια θεότητα, απεχθής και φρικαλέα.

Μπορεί να σας ενδιαφέρουν: Δάφνη, ένα ιερό φυτό με ευεργετικές ιδιότητες

Οι τέσσερις τύποι προσωπικότητας κατά τον Ιπποκράτη

Το δαχτυλίδι του Γύγη και ο μανδύας της ανωνυμίας…