Πόσοι από μας δεν έχουμε αναρωτηθεί γιατί το παιδί μας συμπεριφέρεται πολύ καλύτερα στο σχολείο από ότι στο σπίτι;
Πόσες φορές τα έχουμε δει να συμπεριφέρονται σαν άγγελοι στους ξένους και τη στιγμή που μπαίνουν στο σπίτι να μετατρέπονται σε σωστά ζιζάνια.
Κι έπειτα αρχίζουμε να ανησυχούμε μήπως στα παιδιά μας αρέσει περισσότερο να περνούν χρόνο με τους άλλους παρά με εμάς που είμαστε γονείς τους;
Ευτυχώς για εμάς αυτή τη συμπεριφορά πηγάζει από ακριβώς αντίθετη αιτία.
Στην πραγματικότητα, αυτό το μοτίβο συμπεριφοράς θα μπορούσε να αποτελεί ένα καλό σημάδι ότι το παιδί μας είναι ασφαλώς συνδεδεμένο μαζί μας.
Η Mary Ainsworth, ψυχολόγος στο Πανεπιστήμιο Johns Hopkins, έγινε διάσημη μελετώντας το είδος της προσκόλλησης των βρεφών με τις μαμάδες τους μέσα από ένα πείραμα που ονομάζεται «παράξενη κατάσταση».
Κατά τη διάρκεια της μελέτης οι μητέρες έπαιζαν με τα μωρά τους στον εργαστηριακό χώρο και μετά από λίγα λεπτά, ένας άγνωστος έμπαινε στο δωμάτιο και καθόταν κοντά στο μωρό.
Κάποια στιγμή η μαμά του έβγαινε από το δωμάτιο, αφήνοντας το μωρό μόνο με τον άγνωστο και στη συνέχεια, επέστρεφε.
Το μεγάλο ερώτημα ήταν, τι έκαναν τα μωρά όταν έμπαινε ο άγνωστος, τι έκαναν όταν οι μαμάδες τους έφευγαν από το δωμάτιο και το πιο σημαντικό, πώς αντιδρούσαν όταν επέστρεφαν οι μαμάδες τους;
Η Ainsworth διαπίστωσε ότι τα μωρά που είχαν αναπτύξει ασφαλή δεσμό με τη μητέρα τους χαίρονταν να παίζουν στο νέο περιβάλλον όσο εκείνη ήταν παρούσα.
Όταν έφευγε, ήταν αναστατωμένα και αισθάνονταν καλύτερα κατά την επιστροφή της.
Ωστόσο, δεν επέδειξαν όλα τα μωρά ασφαλείς προσκολλήσεις.
Τα «ανασφαλή/αποφεύγοντα» μωρά συχνά αδιαφορούσαν για την παρουσία της μητέρας τους, δεν πρόσεχαν πότε έφευγε, και δε φάνηκε να τα νοιάζει πότε επέστρεφε.
Τα « ανήσυχα/ανθεκτικά» μωρά, από την άλλη, προσκολλιόνταν στη μαμά τους όσο εκείνη ήταν στο δωμάτιο και αναστατώνονταν όταν έφευγε.
Πολλές φορές, μάλιστα, δεν μπορούσαν να παρηγορηθούν όταν επέστρεφε ή ήταν θυμωμένα μαζί της.
Μια τελευταία ομάδα μωρών, που ονομάζονται «αποδιοργανωμένα/αποπροσανατολισμένα», εμφάνισαν έναν συνδυασμό αντιδράσεων και γενικώς δε συμπεριφέρονταν με συνέπεια σε όλη τη διάρκεια της μελέτης.
Οι ρίζες της ασφαλούς προσκόλλησης
Πότε ένα παιδί προσκολλάται με ασφάλεια στη μαμά του;
Τα βρέφη που έχουν μαμάδες που ανταποκρίνονται στις ανάγκες τους – που τα παρηγορούν όταν κλαίνε, που γελούν όταν γελούν – είναι πιο πιθανό να είναι προσκολλημένα με ασφάλεια.
Αυτά τα μωρά μαθαίνουν ότι, όταν είναι αναστατωμένα, οι μητέρες τους θα είναι εκεί για να τα παρηγορήσουν.
Αισθάνονται αρκετά «ασφαλή» να εξερευνήσουν νέα περιβάλλοντα, αφού γνωρίζουν ότι έχουν έναν αξιόπιστο φροντιστή κοντά τους για να τα βοηθήσει αν κάτι πάει στραβά.
Όταν δεν είναι κοντά, νιώθουν λιγότερη αυτοπεποίθηση, αλλά την αποκαθιστούν αμέσως όταν επιστρέφει.
Γιατί, λοιπόν, τα παιδιά μας συμπεριφέρονται συχνά άσχημα σε εμάς και όχι στους άλλους ανθρώπους;
Η απάντηση φαίνεται να συνδέεται με το γεγονός ότι αισθάνονται άνετα μαζί μας.
Ξέρουν ότι, ακόμη και αν καταρρεύσουν ολοκληρωτικά, εμείς θα είμαστε εκεί για να τα παρηγορήσουμε και να τα υποστηρίξουμε συναισθηματικά.
Γνωρίζουν ότι θα τα αγαπάμε ακόμα κι όταν πετούν τα παιχνίδια τους κάτω κι αρνούνται να τα σηκώσουν.
Αισθάνονται ότι μπορούν να μας δείξουν όλα τους τα χρώματα και κι εμείς να βλέπουμε ως τα πιο φωτεινά.
Ουσιαστικά τα κάνουμε να αισθάνονται ασφαλή με τρόπους που οι ξένοι δεν μπορούν.
Εμείς αγκαλιάζουμε όλα τους τα συναισθήματα, ακόμα και όταν εκείνα δεν είναι τόσο ευχάριστα.
Αντιθέτως, τα παιδιά μας με την παρουσία αγνώστων νιώθουν λιγότερη ασφάλεια, ειδικά όταν δεν είμαστε κοντά τους.
Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να είναι πιο συγκρατημένα και κατά συνέπεια, να δείχνουν την καλύτερη δυνατή συμπεριφορά και να είναι πιο συγκρατημένα.
Έτσι, όμως, δεν πράττουμε και εμείς οι ενήλικες;
Συχνά επιδεικνύουμε τον καλύτερό μας εαυτό, όταν συναντάμε αγνώστους ή όταν βρισκόμαστε στη δουλειά με τους συναδέλφους μας.
Με τα άτομα που δε γνωρίζουμε τόσο καλά, έχουμε, επίσης, την καλύτερη συμπεριφορά, γιατί και εμείς νιώθουμε πιο ασφαλείς με τους ανθρώπους που είναι πιο κοντά μας.
Ως εκ τούτου, οι σύντροφοί μας, οι φίλοι και οι γονείς μας είναι εκείνοι που επιτρέπεται να δουν και τα πιο ζοφερά μας συναισθήματα.
Για τους ξένους κρατάμε μια πιο συγκρατημένη εκδοχή μας – πιθανώς και την καλύτερη.
Δεν υπάρχει τίποτα κακό στο παιδί που συμπεριφέρεται υπέροχα έξω από το σπίτι και όταν βρίσκεται μέσα σε αυτό ξεχνά πολλές φορές τους καλούς του τρόπους.
Δεν σημαίνει ότι έχουμε κάνει κάτι λάθος.
Σημαίνει ότι τα παιδιά μας όταν βρίσκονται κοντά μας, είναι αρκετά ασφαλή ώστε να είναι ο εαυτός τους.
πηγή: Psycologytoday
Διαβάστε επίσης: 7 βασικές ανάγκες προσκόλλησης των παιδιών για να ευδοκιμήσουν
3 λόγοι για τους οποίους τα παιδιά χρειάζονται θετικούς κι όχι τέλειους γονείς
Έφηβοι και κινητό τηλέφωνο: Πώς μπορούν οι γονείς να μειώσουν τον χρόνο στην οθόνη
