Κάπου μέσα στο λαβυρινθώδες τοπίο του νου μας, κατοικεί και η εικόνα του ώριμου εαυτού μας. Ίσως να μοιάζει κάπως σοβαρός, με βαθύ και ατάραχο βλέμμα.
Δεν έχει σίγουρα πολλές αποσκευές. Φορά ρούχα αέρινα και κρατά στο χέρι του ένα κλειδί που ανοίγει την πύλη της σοφίας και της γαλήνης.
Ποια είναι, όμως τα σημάδια που δείχνουν πως έχουμε ωριμάσει;
1. Δε σπαταλάμε την ενέργειά μας.
Επειδή έχουμε συνειδητοποιήσει πως η ενέργειά μας -σωματική, ψυχική, πνευματική- δεν είναι ανεξάντλητη, αποφεύγουμε να την διασκορπίζουμε. Αντίθετα, μαθαίνουμε να την επενδύουμε σε δραστηριότητες και πρόσωπα που έχουν για εμάς σημασία.
2. Επιλέγουμε τις μάχες που θα δώσουμε.
Οι αντιπαραθέσεις και οι συγκρούσεις είναι στοιχείο αναπόσπαστο της κοινωνικής μας ζωής. Καθώς, όμως, ωριμάζουμε, μαθαίνουμε να ξεχωρίζουμε τις μάχες στις οποίες έχει νόημα εν τέλει να εμπλακούμε.
3. Λέμε “όχι” με αγάπη.
Όταν συναντάμε τον ώριμο εαυτό μας, συνειδητοποιούμε πως το να αρνούμαστε δεν είναι απαραιτήτως κακό, αρκεί όμως να το κάνουμε με ευγένεια και αγάπη.
4. Αποφεύγουμε τις άσκοπες και ρηχές συζητήσεις.
Αναζητούμε την ουσιαστική επαφή με τον άλλο και κουραζόμαστε, όταν οι συζητήσεις μοιάζουν με μακρόσυρτες παραφωνίες. Επιθυμούμε τη βαθιά συνάντηση, την ανταλλαγή ιδεών, σκέψεων και όμορφων συναισθημάτων.
5. Δεν ασχολούμαστε με τις ζωές των άλλων.
Οι άλλοι είναι πάντοτε ένας εύκολος στόχος. Μπορούμε να τους σχολιάζουμε, να τους επικρίνουμε, να τους κακολογούμε, προκειμένου να αισθανθούμε ικανοποίηση με τη μικρή και άχαρη ζωή μας. Ο ώριμος άνθρωπος, όμως, γνωρίζει πως κάθε φορά που ασχολείται με τη ζωή των άλλων, απομακρύνεται ολοένα και περισσότερο από τη ζωή που ονειρεύεται.
6. Δε θέλουμε να αρέσουμε σε όλους.
Παρόλο που η αποδοχή των άλλων είναι ζωτικής σημασίας για τους περισσοτέρους, όταν πλέον ωριμάζουμε, συνειδητοποιούμε το βαρύ τίμημα που πληρώνουμε, για να είμαστε αποδεκτοί. Ο ώριμος άνθρωπος θέλει να είναι αρεστός, αλλά όχι στους άλλους… Θέλει πρωτίστως να αρέσει στον εαυτό του.
7. Γινόμαστε ανεξίκακοι.
Όταν οι άλλοι γίνονται πικρόχολοι, κακοπροαίρετοι, αγενείς, δεν εκλαμβάνουμε τη συμπεριφορά τους ως επίθεση προσωπική. Διακρίνουμε τη δυστυχία, τα ανεπίλυτα τραύματα, τις ματαιώσεις πίσω από τη δυσάρεστη παρουσία τους. Οι άνθρωποι αυτοί βρίσκονται απλώς σε πόλεμο με τον εαυτό τους και εμείς επιλέγουμε την ειρήνη.
8. Προσφέρουμε τη βοήθεια μας μόνο σε αυτούς που την θέλουν.
Ως άνθρωποι έχουμε την τάση να στηρίζουμε -με τα μέσα που διαθέτουμε- αυτόν που υποφέρει και αντιμετωπίζει δυσκολίες. Ωριμάζοντας, δε χάνουμε την προθυμία μας να βοηθάμε τους άλλους, αλλά γνωρίζουμε πως κάθε κίνηση αλτρουισμού έχει νόημα, όταν ο άλλος θέλει τη βοήθειά μας και επιθυμεί ειλικρινά να βγει από το τέλμα στο οποίο βρίσκεται.
9. Δεχόμαστε τους αποχωρισμούς με στωικότητα.
Γνωρίζουμε πως οι σχέσεις υπόκεινται, όπως και εμείς, στο νόμο της φθοράς. Ως εκ τούτου, το τέλος μιας σχέσης δε μάς βρίσκει απροετοίμαστους, αλλά μοιάζει πολλές φορές με φυσική εξέλιξη. Επίσης, δεν εκβιάζουμε τη δημιουργία ή τη διατήρηση μιας σχέσης, καθώς συνειδητοποιούμε πως μόνο η δική μας επιθυμία δεν αρκεί για να έχει αυτή περιεχόμενο και βάθος.
10. Δε μας ενδιαφέρει να έχουμε δίκιο.
Ωριμάζοντας, αντιλαμβανόμαστε το μέγεθος του πόνου που έχουμε βιώσει, στην προσπάθειά μας να έχουμε δίκιο. Έτσι, είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε ένα βήμα πίσω, για να διαφυλάξουμε την ψυχική μας ηρεμία και την προσωπική μας ευημερία.
11. Γιορτάζουμε με κάθε ευκαιρία.
Ο ώριμος εαυτός μας γνωρίζει πως όποιος μεταθέτει τη χαρά για αργότερα, κατά πάσα πιθανότητα δε θα τη βιώσει ποτέ. Γι’ αυτό αξιοποιούμε κάθε ευκαιρία για να χαρούμε, να γελάσουμε, να γιορτάσουμε.
Ανδριάνα Γ. Ρ.
Μπορεί να σας ενδιαφέρουν: Πόσο σημαντικό είναι για την ψυχική μας υγεία το να περνάμε χρόνο μόνο με τον εαυτό μας;
6 απλές συμβουλές αυτοφροντίδας που υπόσχονται να αλλάξουν τη ζωή μας
Καλωσορίζοντας τα αρνητικά συναισθήματα
Comments are closed.