Κάπου μέσα στο λαβυρινθώδες τοπίο του νου μας, κατοικεί και η εικόνα του ώριμου εαυτού μας. Ίσως να μοιάζει κάπως σοβαρός, με βαθύ και ατάραχο βλέμμα.
Ένας σύντροφος του οποίου τα σχόλια είναι πάντα αναμενόμενα, ένα αφεντικό που δεν προσφέρει καμία ενθάρρυνση…
Η απουσία της αναγνώρισης από το περιβάλλον μας συνήθως ενισχύει την πεποίθησή μας ότι δεν έχουμε αξία.
Είμαι γυναίκα. Δεν θα μπορούσα να είμαι τίποτα άλλο. Έχω όνειρα και ανασφάλειες. Θέλω να αγαπώ και να αγαπιέμαι. Να ερωτεύομαι και να με ερωτεύονται.
Όλοι έχουμε ένα παιδί μέσα μας, το εσωτερικό μας παιδί, που πρέπει να το φροντίζουμε για την ευημερία και την αυτοεκτίμησή μας.
Ο άνθρωπος γεννιέται σε έναν κόσμο αφιλόξενο και από νωρίς συνειδητοποιεί την ανάγκη να γίνει δυνατός, ώστε να μπορέσει να ανταποκριθεί στις προκλήσεις της ζωής.