Ένας σύντροφος του οποίου τα σχόλια είναι πάντα αναμενόμενα, ένα αφεντικό που δεν προσφέρει καμία ενθάρρυνση…
Η απουσία της αναγνώρισης από το περιβάλλον μας συνήθως ενισχύει την πεποίθησή μας ότι δεν έχουμε αξία.
Γιατί χρειαζόμαστε τόσο πολύ την αναγνώριση και πώς την ικανοποιούμε;
Η ψυχοθεραπεύτρια Lise Bartoli δίνει τις δικές της απαντήσεις.
Παιδική ηλικία
Η ανάγκη για αναγνώριση είναι ο ακρογωνιαίος λίθος μιας ολοκληρωμένης ζωής.
Πρόκειται για μια αναζήτηση που ξεκινά από την παιδική ηλικία
Για τη Lise Bartoli, κλινική ψυχολόγο και ψυχοθεραπεύτρια, συγγραφέα του βιβλίου Dominate sa part d’ombre:
«Αυτή η ανάγκη τρέφεται αρχικά από τα βλέμματα, την προσοχή, είναι πολυαισθητηριακή».
Μια μητέρα που κοιτάζει το παιδί της με τρυφερότητα και καλοσύνη, όταν το θηλάζει, του προσφέρει ένα αίσθημα ικανοποίησης και αποδοχής.
Ένα παιδί που το βλέπουν, το κρατούν, το υποστηρίζουν με χειρονομίες και λόγια, αισθάνεται πως το αναγνωρίζουν.
Ο τρόπος με τον οποίο βρίσκει τη θέση του ένα παιδί μέσα στην οικογένεια είναι καθοριστικός παράγοντας για την ένταξή του στον ευρύτερο οικογενειακό κύκλο και στη συνέχεια σε μια ομάδα φίλων ή επαγγελματιών.
Αντίθετα, όταν δεν έχει αναγνωριστεί, θα επιδιώξει να καλύψει αυτήν την ανάγκη, σε πολλούς τομείς της ζωής του, συχνά χωρίς επιτυχία.
Η κατανόηση της προέλευσης της επιθυμίας μας για να αναγνώριση μπορεί να μας βοηθήσει εν τέλει να στραφούμε στη μόνη πηγή που μπορεί να μας την εξασφαλίσει, τον ΕΑΥΤΟ μας.
Ανάγκη για αναγνώριση στην εργασία
« Πρέπει πάντα να παλεύω, για να μαζέψω ψίχουλα εκτίμησης… »
Στην παιδική ηλικία, μερικοί πρέπει να αγωνίζονται για να τραβήξουν την προσοχή των γονιών τους με ευνοϊκό τρόπο, έτσι κάνουν πολύ περισσότερα. Μόλις ενηλικιωθούν, αυτοί οι άνθρωποι συνεχίζουν να ζουν με το άγχος της αναγνώρισης.
Συχνά εργάζονται σκληρότερα από τους άλλους και προσπαθούν να “λάμπουν”, για να γίνουν αντιληπτοί . Όμως, όταν οι προσπάθειές τους δεν αναγνωρίζονται, εξαντλούνται.
Επιπλέον, μια επιτυχία δεν τους ικανοποιεί απόλυτα και συνεχίζουν την προσπάθειά τους για αναγνώριση καταπονώντας τον εαυτό τους.
Είναι σημαντικό, εάν πορευόμαστε σε ένα τέτοιο ολισθηρό μονοπάτι, να βρούμε το θάρρος και να ρωτήσουμε τον εαυτό μας: «Τι κυνηγάω πραγματικά; Την προσοχή του αφεντικού μου; Την επιβράβευση για τη δουλειά μου; Ενθάρρυνση;».
«Στην πραγματικότητα, προσπαθείτε να καλύψετε μια ανάγκη που πηγαίνει πολύ πιο πίσω» επιμένει η Lise Bartoli.
Το να απαιτείς τα εύσημα για την ολοκλήρωση μιας απαιτητικής εργασίας είναι απολύτως θεμιτό. Ωστόσο, δεν πρέπει σε καμία περίπτωση να γίνει ζωτικής σημασίας.
Μόλις ενηλικιωθείς, είσαι ο μόνος που μπορείς να δώσεις στον εαυτό σου αυτήν την αναγνώριση: η ικανοποίηση ότι έκανες καλά τη δουλειά σου ανήκει σε σένα.
Αν και το αφεντικό σου σε ενθαρρύνει, πρόκειται για μια εξαιρετική συγκυρία! Διαφορετικά, αυτή η κατάσταση δεν θα πρέπει να θέτει σε κίνδυνο το ηθικό ή τις δεξιότητές σου.
Ανάγκη για αναγνώριση στην αγάπη
«Της φτιάχνω το αγαπημένο της φαγητό, δεν το δέχεται! Καλώ τους φίλους της για να την κάνω ευτυχισμένη, και δεν παίρνω ένα “ευχαριστώ”, ή “είσαι υπέροχος”, ή “τι θα έκανα χωρίς εσένα;”»
Από την παιδική ηλικία, κάποιοι λαμβάνουν διακριτικά αναγνώρισης, όταν βοηθούν στο στρώσιμο του τραπεζιού, τα ψώνια ή το μαγείρεμα. Ως αποτέλεσμα, μπορεί να σχηματίσουν την εντύπωση ότι για να αναγνωριστούν, είναι απαραίτητο να ικανοποιούν συνεχώς τις ανάγκες των άλλων.
Ως ενήλικες, υπάρχουν απλώς προσφέροντας τις υπηρεσίες τους στους άλλους, για να τους ευχαριστήσουν.
Συχνά νιώθουν ότι το κάνουν ολόψυχα, αλλά στην πραγματικότητα, περιμένουν εκδηλώσεις ευγνωμοσύνης…που δεν έρχονται πάντα.
Όταν, λοιπόν, αυτό που αντιλαμβάνεσαι ως έλλειψη προσοχής και αναγνώρισης σου προκαλεί πόνο, είναι σημαντικό να κατανοήσεις το οικογενειακό ιστορικό της .
Από πότε συμπεριφέρεσαι έτσι; Ποιανού το βλέμμα ψάχνεις τόσο πολύ; Δεν έχει τόση σημασία να κρίνεις τον εαυτό σου, όσο να παρατηρείς πώς έχει ξεκινήσει αυτή η συμπεριφορά και να επιλέξεις μια αλλαγή.
« Σε αυτή την περίπτωση, τις περισσότερες φορές εστιάζουμε στον άλλον, που δεν μας δίνει αυτό που περιμένουμε. Λες και μόνο η προσοχή που σου δίνει σε κάνει να υπάρχεις» σχολιάζει η ψυχοθεραπεύτρια.
Ολοκληρώνοντας…
Το πιο σημαντικό πράγμα είναι να πάρετε πίσω τη δύναμή σας: η ύπαρξη σας εξαρτάται μόνο από εσάς. Αλλάξτε τον στόχο σας: γίνετε εκείνο το άτομο που θα θέλατε να ευχαριστήσετε τόσο πολύ, στο οποίο δίνετε όλη του την αξία.
Αφιερώστε χρόνο στον εαυτό σας… Αντιμετωπίστε τον εαυτό σας σαν πραγματικό πρίγκιπα και πείτε ευχαριστώ. Εκφράστε την ευγνωμοσύνη σας.
Όταν εσείς δίνετε την αναγνώριση στον εαυτό σας, τότε θα σταματήσετε να την ζητάτε από τους άλλους.
Διαβάστε ακόμη: Είναι η υψηλή αυτοεκτίμηση το κλειδί για επιτυχημένα κι ευτυχισμένα παιδιά;
Γιατί να αρχίσετε να βγαίνετε ραντεβού με τον εαυτό σας
Γιατί οι πιο επιτυχημένοι άνθρωποι δε σταματούν ποτέ να μαθαίνουν;
