Για κάποιους τα καλύτερα τους χρόνια έχουν παρέλθει. Κάποιοι τα αναμένουν, ενώ ορισμένοι τα διανύουν χωρίς καν να το γνωρίζουν.
Η καθημερινότητά μας είναι θορυβώδης. Κατακλυζόμαστε συνεχώς από μηνύματα και ήχους που δεν επιτρέπουν στο νου μας να γαληνέψει.
Το περπάτημα είναι για τους περισσότερους από εμάς μια δεδομένη κατάσταση. Δεν είναι, λοιπόν, τυχαίο πως διαλάθουν της προσοχής μας τα μοναδικά οφέλη του για το σώμα, το πνεύμα και την ψυχή μας.
Οι ψυχολόγοι ορίζουν τον όρο “creative mortification” (= ταπείνωση της δημιουργικότητας) ως “την απώλεια της προθυμίας κάποιου να επιδιώξει μια συγκεκριμένη δημιουργική φιλοδοξία μετά από ένα αρνητικό αποτέλεσμα απόδοσης”.
Η έρευνα για τη δημιουργικότητα έχει αναπτυχθεί κυρίως τα τελευταία 60 χρόνια με διαφορετικό βέβαια τρόπο από αυτόν που αξιοποιείται στις μελέτες για τη μνήμη ή την προσοχή.
Ο άνθρωπος από τη φύση του είναι κοινωνικό ον. Η επαφή με τους άλλους ανθρώπους είναι ζωτικής σημασίας για την συναισθηματική και την κοινωνική μας εξέλιξη.
Ωστόσο, εξίσου καθοριστικός για την ψυχική μας υγεία είναι και ο χρόνος που περνάμε με τον εαυτό μας.
Γιατί μας αρέσουν τα έργα του Pollock, του Mondrian ή του Rothko;
Ο Eric Kandel, που θεωρείται ένας από τους μεγαλύτερους εν ζωή νευροεπιστήμονες, προσπαθεί να δώσει απαντήσεις σε αυτό το ερώτημα μέσω του βιβλίου του με τίτλο: Reductionism in Art and Brain Science: Bridging the Two Cultures (2016).