Ο Billy, ένα 6χρονο αγόρι που γνώρισα πριν από πολλά χρόνια κατά τη διάρκεια ενός σχολικού συμβουλίου, έκλαιγε στο γραφείο. Οι γροθιές του ήταν σφιγμένες και τα μάτια του ήταν κόκκινα και πρησμένα. Λίγο νωρίτερα είχε λάβει χώρα ένα περιστατικό.
Δεν ήθελε να σταματήσει να χρησιμοποιεί το τάμπλετ και, μετά από πολλές προσπάθειες να το δώσει, του αφαιρέθηκε παρά τη θέλησή του.
Πέταξε το φορητό υπολογιστή στο έδαφος, τον κλώτσησε και ούρλιαξε.
Όταν προσπάθησαν να τον σταματήσουν, γρατσούνισε και γρονθοκόπησε το προσωπικό.
Η αξιολόγηση από την ομάδα ήταν ομόφωνη – ο Μπίλι τους χειραγωγούσε για να πάρει αυτό που ήθελε. Αυτό το έκανε και στο σπίτι.
Προέκυψαν οι τυπικές λύσεις, συμπεριλαμβανομένης της κράτησης, της αναστολής, της απώλειας του τάμπλετ ή της τροποποίησης του σχεδίου ανταμοιβής/ενίσχυσης στο σχολείο και το σπίτι.
Αυτές οι λύσεις είχαν να κάνουν με το να πείσουν τον Μπίλι – να τον παρακινήσουν – να ακολουθήσει τις οδηγίες και να μην χειραγωγεί τους ενήλικες για να πάρει αυτό που θέλει.
Ωστόσο, όλες αυτές οι λύσεις είχαν δοκιμαστεί στο παρελθόν, και τα πράγματα δεν βελτιώνονταν.
Ο Μπίλι συνέχισε να αντιστέκεται στις περισσότερες οδηγίες και μεταβάσεις, συχνά να θυμώνει και μερικές φορές να εκρήγνυται.
Η ιστορία του Billy αντιπροσωπεύει αμέτρητες διαβουλεύσεις και αξιολογήσεις….
Τι γίνεται αν η «χειραγώγηση των άλλων» δεν είναι η σωστή εξήγηση για τις δυσκολίες αυτού του παιδιού;
Αν έχουμε τη λάθος εξήγηση, θα έχουμε και λανθασμένες λύσεις.
Ο χαρακτηρισμός ενός παιδιού ως «χειριστικού» σημαίνει ότι το παιδί το κάνει επίτηδες και ότι είναι ένα πρόβλημα μεταξύ του παιδιού και του ενήλικα.
Αλλά το πρόβλημα για τον Billy και παρόμοια παιδιά δεν αφορά στην πραγματικότητα κάποιον άλλο – αφορά τον εγκέφαλο και το σώμα τους, το δικό τους νευρωνικό κύκλωμα.
Οι εξωτερικές συμπεριφορές – όπως οι αρνήσεις και η ταραχή – είναι εξωτερικές εκφράσεις της εσωτερικής δυσφορίας ενός παιδιού που μπορεί να εξελιχθεί σε μια συναισθηματική πειρατεία του εγκεφάλου του.
Τα παιδιά δεν ελέγχουν αυτές τις συμπεριφορικές αντιδράσεις ούτε τις κατευθύνουν σε κανέναν.
Oι μαζικές καταρρεύσεις είναι το τελευταίο στάδιο που φτάνει ένα παιδί που οριακά έχει χάσει τον εσωτερικό του έλεγχο. Δεν αφορούν κανέναν άλλον.
Σκεφτείτε αυτό…
Το να μπορείς να ακολουθείς τις οδηγίες είναι μια αναπτυξιακή διαδικασία παρόμοια με τις κινητικές δεξιότητες ή την ομιλία και τη γλώσσα.
Ένα νήπιο χρειάζεται περισσότερη υποστήριξη για να ακολουθήσει τις οδηγίες από ένα παιδί πρώτης δημοτικού που, με τη σειρά του, χρειάζεται περισσότερη υποστήριξη και προτροπή από ένα μαθητή της έκτης δημοτικού.
Σε κάθε ηλικιακή ομάδα θα δείτε ένα ευρύ φάσμα ικανοτήτων σε κάθε τομέα.
Τα περισσότερα παιδιά θα έχουν τις αναμενόμενες αποκρίσεις, μερικά θα ανταποκριθούν στις απαιτήσεις πιο εύκολα από πολλούς από τους συνομηλίκους τους και κάποια θα δυσκολευτούν περισσότερο.
Αυτά τα παιδιά αγωνίζονται να συμπεριφερθούν σωστά.
Και αυτό μπορεί να οφείλεται σε ένα ευρύ φάσμα παραγόντων, όπως ορισμένες ψυχιατρικές διαγνώσεις, άτυπες νευροαναπτυξιακές διαταραχές ή πολλές άλλες πιθανές αιτίες, όπως διαταραχές ύπνου, τραύματα, σωματικές ασθένειες και πολλά άλλα.
Μερικά παιδιά ανταποκρίνονται προσωρινά πιο αργά, επειδή η αιτία είναι πιο παροδική—όπως επειδή είναι άρρωστα ή κουρασμένα—και κάποια έχουν πιο επίμονα μοτίβα.
Όταν κατηγορούμε το παιδί, χαρακτηρίζοντας τις δυσκολίες του ως «χειριστικές» και ανταποκρινόμενοι με τον ίδιο τρόπο, χάνουμε την επαφή μαζί του.
Αλλά όταν τους αντιμετωπίζουμε ως αγωνιστές μπορούμε να αρχίσουμε να αναπτύσσουμε λύσεις που στοχεύουν στο πραγματικό πρόβλημα.
Ίσως προσπαθώντας να δώσουμε στο παιδί περισσότερο χρόνο και χώρο.
Ή τροποποιώντας μια εργασία,
Η ικανότητα ή η αδυναμία του παιδιού να ανταποκριθεί στις προσδοκίες μας ξεκινά από την ικανότητά του να ανταποκριθεί σε αυτές.
Όταν δεν προσαρμοζόμαστε στις ανάγκες τους, ή τα κατηγορούμε για κάτι που δεν μπορούν να αλλάξουν, φορτίζουμε τα συναισθηματικά τους κυκλώματα, καθιστώντας τους ακόμα πιο δύσκολο το να ανταποκριθούν στις απαιτήσεις μας.
Ο όρος «χειραγώγηση» είναι ένας υποτιμητικός όρος που συχνά κατηγορεί το παιδί για καταστάσεις που στην πραγματικότητα έχει ελάχιστο έως καθόλου έλεγχο. Εάν διαγράψουμε αυτή τη λέξη από τη λίστα αυτόματης επεξήγησης και εξετάσουμε άλλους πιθανούς μηχανισμούς για τις δυσκολίες τους, μπορούμε να δημιουργήσουμε πιο επιτυχημένες παρεμβάσεις.
Πηγή: psychologytoday
διαβάστε ακόμη: Oprah: «Έχω δεχτεί ρατσισμό για το πάχος μου»
Comments are closed.