Από την πιο μικρή ηλικία μαθαίνουμε πόσο σημαντικό είναι να συμπεριφερόμαστε με δικαιοσύνη, με σεβασμό, με καλοσύνη.
Βαθμιαία και ανεπαίσθητα εντός μας ριζώνει η ιδέα πως η καλοσύνη είναι υπέρτατη αρετή, η οποία φέρνει την αποδοχή και τον έπαινο των άλλων.
Στους καλούς ανθρώπους, τους απαλλαγμένους από μικρότητες και ταπεινά ένστικτα, δικαιωματικά ανήκει μια θέση στην κορυφή του κόσμου.
Η ζωή, όμως, πολλές φορές μάς διαψεύδει.
Συχνά οι καλοί άνθρωποι είναι αυτοί που υποφέρουν, που πονούν, που βιώνουν τις μεγαλύτερες απώλειες, τις πιο επώδυνες προδοσίες.
Ο δικός τους δρόμος είναι ανηφορικός και δύσβατος.
Αντίθετα, άνθρωποι που δεν κοσμούνται από αρετές, αλλά λειτουργούν με γνώμονα το προσωπικό συμφέρον, την ιδιοτέλεια και υπηρετούν τη χαμέρπεια και την υποκρισία, φαίνεται να ικανοποιούν με σχετική ευκολία κάθε τους επιθυμία.
Ποιος θεός, ποια συμπαντική τάξη επιτρέπει μια τόσο μεγάλη αδικία;
Γιατί να συντρίβονται οι άνθρωποι που φέρουν μέσα τους το φως, την ελπίδα, τη χαρά;
Οι απαντήσεις σε τέτοιου είδους ερωτήματα δεν είναι εύκολες.
Άλλωστε το πεπερασμένο της ανθρώπινης αντίληψης δε μας επιτρέπει να κατανοήσουμε τους νόμους που διέπουν το μυστήριο της ζωής.
Η καλοσύνη, η ευγένεια, η στωικότητα, η αλληλεγγύη, η γενναιοδωρία και η ειλικρίνεια είναι ιδιότητες της ψυχής.
Οι καλοί άνθρωποι είναι συνδεδεμένοι με την ψυχή τους, σε αντίθεση με εκείνους που συμπεριφέρονται με κακία.
Οι άνθρωποι που περιφρονούν την αγάπη έχουν στην πραγματικότητα κλείσει τα αυτιά τους στο θεϊκό τραγούδι της ψυχής τους.
Πνευματικά, ωστόσο, είναι αποδεκτό ότι τα κακά πράγματα συμβαίνουν στους καλούς ανθρώπους.
Ο πόνος έχει το δικό του νόημα στη ζωή και πολλές φορές η δική του παρουσία είναι αυτή που καθιστά δυνατό το ξεδίπλωμα της εσωτερικής μας ομορφιάς.
Οι καλοί άνθρωποι υποφέρουν περισσότερο από τους κακούς, επειδή η καλοσύνη πρέπει να εδραιωθεί μέσα τους.
Η δυστυχία γίνεται ευκαιρία για να αποκτήσουν επίγνωση του αληθινού εαυτού τους και να αποκαλύψουν το ανέσπερο φως της ύπαρξής τους.
Η ζωή δίνει βάσανα και δοκιμασίες στις καλές ψυχές, επειδή αυτές είναι αρκετά ισχυρές, ώστε να διευθετούν διεξοδικά αυτές τις προκλήσεις με εξελιγμένο τρόπο.
Κάθε δοκιμασία ολοκληρώνεται με μια αποκάλυψη. Τα δάκρυα των πονεμένων ψυχών καθαρίζουν το θολό τοπίο της ύπαρξής τους.
Μια καλή ψυχή μπορεί να μην έχει πρόσβαση σε όσα ο πολιτισμός μας βαφτίζει ¨αγαθά¨, αλλά κάθε φορά που πονά, αφήνει πίσω της τα πέπλα του ψεύδους και της εφήμερης ευτυχίας.
Ανδριάνα Γ. Ρ.
Μπορεί να σας ενδιαφέρουν: Ψυχή, όπως λέμε πνοή
Comments are closed.