Η τελευταία μέρα του χρόνου γίνεται αναπόδραστα ο καμβάς της αμφιθυμίας μας.
Ανάμεσα σε δύο δρόμους -έναν που χάνεται πίσω μας και έναν που διαγράφεται εμπρός μας- καλούμαστε να διαχειριστούμε το λαβυρινθώδες τοπίο της μνήμης και της προσμονής.
Η χρονιά που φεύγει μοιάζει με σώμα μαρμάρινο εντός του οποίου θα ζουν για πάντα οι χαρές και οι λύπες μας, οι προσωπικές μας νίκες, οι ήττες που μας πόνεσαν, οι ανατολές που βρήκαν ανοιχτή την ψυχή μας, τα ηλιοβασιλέματα που μας προσπέρασαν.
Από την άλλη, η χρονιά που έρχεται μοιάζει με υπόσχεση. Στην πύλη της, σπεύδουμε να εναποθέσουμε τις προσδοκίες, τις ελπίδες, τα ανομολόγητα όνειρά μας. Της ζητάμε να γίνει μονοπάτι για να διαβούν η ευτυχία, η δικαιοσύνη, η ομορφιά.
Σε αυτό το σημείο, λοιπόν, με μετέωρο το βήμα ανάμεσα στο παρελθόν και το μέλλον, ας κάνουμε μια παύση, για να αγκαλιάσουμε το θνητό εαυτό μας, αυτόν που παραμένει ευάλωτος απέναντι στη φθορά του χρόνου, που γνωρίζει τον έπαινο και τη συντριβή, αλλά ποτέ δεν ξεχνά να ονειρεύεται…
imethexis.gr
Μπορεί ακόμη να σας ενδιαφέρουν: Πώς θα πετύχετε τους στόχους σας για το νέο έτος
Πώς να κάνεις τον απολογισμό της χρονιάς χωρίς θλίψη
Comments are closed.