Η σελήνη κάθε βράδυ ρίχνει το «δροσάτο φως» της στο μικρό μας πλανήτη, απαλύνοντας για λίγο τη συμπαντική μοναξιά μας.
Δημιουργεί «φεγγερά περάσματα» για να ανθίσουν οι έρωτες, ασημένια μονοπάτια για να πορευτεί η ψυχή μας, στιγμές μαγείας για να ανασάνει η ύπαρξή μας.
Ποιες λέξεις, όμως, χρησιμοποιούσαν οι πρόγονοί μας για να την περιγράψουν;
Στο Συμπόσιο του Πλάτωνα, ο Σωκράτης μας δίνει μία μοναδική ερμηνεία του έρωτα παραθέτοντας το διάλογο του με τη Διοτίμα. Εκείνη αναλαμβάνει να μυήσει το Σωκράτη στο θαυμαστό σύμπαν του έρωτα.
Κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια, ένας άλλος μαγικός κόσμος ξεδιπλώνεται, ο κόσμος των ονείρων.
Τα όνειρά μας είναι μια δεύτερη ζωή φτιαγμένη από τις εντυπώσεις της καθημερινότητας, τις απωθημένες επιθυμίες, το ακατέργαστο υλικό του υποσυνειδήτου.
Πολλές φορές έχουμε την πεποίθηση -παρά το πεπερασμένο της ύπαρξής μας- πως ο κόσμος γεννήθηκε με εμάς.
Δυσκολευόμαστε συχνά να καταλάβουμε πως δεν προσεγγίζουν όλοι οι άνθρωποι την πραγματικότητα με το δικό μας τρόπο ή καλύτερα δεν της δίνουν όλοι το ίδιο ¨χρώμα¨.
Η αγάπη δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα. Είναι στην πραγματικότητα προϋπόθεση της ανθρώπινης ευτυχίας. Η δύναμή της ακατάλυτη και θεία.
Ωραίος, καλός, όμορφος ή εύμορφος, ευειδής, ευανθής, ευθαλής… Σειρές από φθόγγους, που μαρτυρούν κατά τρόπο αδιάψευστο την αέναη προσπάθεια των προγόνων μας να αιχμαλωτίσουν μέσω της γλώσσας την ιδέα της ομορφιάς.