Ο ερχομός μας στη ζωή είναι ένα θαύμα.
Το να έχουμε, όμως, αδέλφια μπορεί να αποδειχτεί αληθινή ευλογία.
Ο ερχομός μας στη ζωή είναι ένα θαύμα.
Το να έχουμε, όμως, αδέλφια μπορεί να αποδειχτεί αληθινή ευλογία.
Εάν αντιμετωπίζετε προβλήματα επικοινωνίας με τον σύντροφό σας, μπορεί απλώς να μην μιλάτε την ίδια «γλώσσα αγάπης».
Το ταξίδι της γονεϊκότητας είναι γεμάτο καλές και κακές στιγμές. Συχνά θα διαφωνήσουμε και θα θυμώσουμε με τα παιδιά μας.
Ο Tony Robbins είναι διάσημος Αμερικανός επιχειρηματίας, συγγραφέας και ομιλητής.
Μέσα από τις εμπνευσμένες ομιλίες του έχει καταφέρει να αλλάξει τη ζωή εκατομμύριων ανθρώπων.
Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός ανήγαγε το φως σε υπέρτατη αξία.
Αυτή η βαθιά αγάπη των Ελλήνων για το φως είναι ορατή και στη γλώσσα.
Πολλές οι λέξεις που μάς μεταφέρουν τις ποικίλες εντυπώσεις των προγόνων μας για το φως.
Δυσκολεύεστε να βγείτε ραντεβού;
Σας έχουν απορρίψει ή αισθάνεστε απογοήτευση επειδή δεν έχετε γνωρίσει τον κατάλληλο σύντροφο;
Το βιβλίο «The Courage to Be Disliked», των Ichiro Kishimi και Fumitake Koga (στα ελληνικά: «Τόλμησε να είσαι ο εαυτός σου») συνιστά μια μοναδική αναγνωστική εμπειρία.
Οι περισσότερες γυναίκες, όταν γίνονται μητέρες, είναι αποφασισμένες να επιτελέσουν το ρόλο τους αυτό με τον καλύτερο δυνατό τρόπο.
Γιατί οι σχέσεις ανάμεσα στους συντρόφους γίνονται δυσλειτουργικές;
Υπάρχουν πολλές πιθανές απαντήσεις σε αυτή την ερώτηση.
Υπάρχει, όμως, και μία που αξίζει την προσοχή μας…
Στο βιβλίο του «Awe: The New Science of Everyday Wonder and How It Can Transform Your Life», Ο Dacher Keltner, Ph.D., καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Berkeley, διερευνά το συναίσθημα του δέους.
O ίδιος έχει αφιερώσει το ερευνητικό του έργο στη μελέτη των συναισθημάτων και στο συγκεκριμένο βιβλίο προσπαθεί να κατανοήσει τους μηχανισμούς που γεννούν αυτό το μοναδικό συναίσθημα που ονομάζουμε “δέος”.
Οι ιστορίες και οι μαρτυρίες ειδικών, αλλά και απλών ανθρώπων είναι το υλικό που μελετά για να αποκαλύψει τα μυστικά αυτού του συναισθήματος.
Αναλυτικότερα, σύμφωνα με όσα διαβάζουμε στο greatergood, στο πλαίσιο μιας μελέτης που διενήργησε με τους συνεργάτες του Yang Bai και Maria Monroy, αφού έδωσαν στους ανθρώπους τον ορισμό του δέους—«να είσαι μπροστά σε κάτι τεράστιο και μυστηριώδες που ξεπερνά την τρέχουσα κατανόησή σου για τον κόσμο»—, τους ζήτησαν στη συνέχεια να καταγράψουν τις δικές τους ιστορίες δέους.
Οι συμμετέχοντες προέρχονταν από 26 χώρες και παρουσίαζαν σημαντικές διαφορές ως προς τη σχέση τους με τη θρησκεία, τον πλούτο και την εκπαίδευση.
Επίσης, είχαν γαλουχηθεί σε διαφορετικό κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο.
Με έκπληξη, όμως, διαπίστωσαν ότι αυτές οι πλούσιες αφηγήσεις από όλο τον κόσμο κατεδείκνυαν πως -παρά τις πολιτισμικές διαφορές- οι εμπειρίες που προκαλούν δέος στους ανθρώπους είναι κοινές, όπως και τα αίτια που το προκαλούν.
Η φύση; Η πνευματική εξάσκηση; Η μουσική;
Στην πραγματικότητα, πολλές φορές πηγή του δέους δεν είναι άλλη από το θάρρος, την καλοσύνη, το ψυχικό σθένος κάποιων ανθρώπων, σπουδαίες πράξεις συγγενών, αγνώστων, συγκατοίκων, δασκάλων, συναδέλφων στη δουλειά, ανθρώπων στις ειδήσεις…
Σε όλο τον κόσμο, φαίνεται πως το δέος συνυφαίνεται κυρίως με την ηθική ομορφιά: την εξαιρετική αρετή που χαρακτηρίζεται από αγνότητα και καλοσύνη πρόθεσης και δράσης.
Οι πράξεις θάρρους συνιστούν μια μοναδική έκφραση ηθικής ομορφιάς.
Για παράδειγμα, άτομα που επαναφέρουν ανθρώπους που έχουν υποστεί ανακοπή, γονείς που μεγαλώνουν με αυταπάρνηση παιδιά με σοβαρές παθήσεις ή οργανώσεις όπως οι “Γιατροί Χωρίς Σύνορα” εμπνέουν αναμφισβήτητα δέος.
Η ευγένεια και η καλοσύνη των άλλων προκαλεί επίσης δέος στους περισσότερους ανθρώπους.
Αυτή η ιστορία από τις Ηνωμένες Πολιτείες συνδυάζει το θάρρος με τη συμπόνια:
1973 στο εστιατόριο του ξαδέρφου μου. Ο πατέρας μου δούλευε εκεί ως μπάρμαν. Ήμουν εκεί και μπήκε ο καλύτερός μου φίλος από το γυμνάσιο. Είναι μαύρος και εγώ λευκός και δεν τον είχα δει εδώ και πέντε χρόνια. Στάθηκα και τον αγκάλιασα και αρχίσαμε να μιλάμε. Ένας τύπος στο μπαρ είπε στον πατέρα μου, «Πώς μπορείς να επιτρέπεις στον γιο σου να έχει ένα Ν… για φίλο του;» Ο πατέρας μου κοίταξε αυτόν τον τύπο και του είπε δυνατά να φύγει από το μπαρ του και να μην επιστρέψει ποτέ. Ποτέ δεν ήμουν πιο περήφανος για τον πατέρα μου, που τότε ήταν 59 ετών.
Διαβάστε ακόμη: Μήπως υποτιμάμε την καλοσύνη στην καθημερινή μας ζωή;
Η υπέρβαση των εμποδίων είναι επίσης μια καθολική εμπειρία δέους. Οι άνθρωποι που ευημερούν παρά τις διακρίσεις και τη φτώχεια, Εβραίοι που επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, άνθρωποι που ξεπερνούν τις ψυχικές και σωματικές προκλήσεις προκαλούν το σεβασμό και το θαυμασμό των άλλων.
Χαρακτηριστική είναι αυτή η ιστορία από τη Νότια Αφρική:
Όταν έβλεπα την κόρη μου, η οποία γεννήθηκε με στρεβλοποδία, να χορεύει σε ένα ρεσιτάλ μπαλέτου για πρώτη φορά, ένιωσα δέος. Ένιωσα δάκρυα να κυλούν από τα τα μάτια μου και η καρδιά μου ένιωσα ότι θα σκάσει από περηφάνια. Είχα μνήμες από την εποχή που γεννήθηκε με τα πόδια της ανάποδα και ένιωσα έκπληκτος από το πόσο μακριά έχει φτάσει από εκείνη την ημέρα πριν από χρόνια.

Συχνά στρεφόμαστε στη λογοτεχνία, στην ποίηση, στον κινηματογράφο, στην τέχνη και, ενίοτε, στις ειδήσεις για εμπνευσμένες ιστορίες υπέρβασης και καλοσύνης.
Ακολουθεί ένα παράδειγμα από τη Νορβηγία:
Διάβασα ένα άρθρο στην εφημερίδα για ένα οκτάχρονο κορίτσι στην Υεμένη που είχε δραπετεύσει από έναν καταναγκαστικό γάμο και είχε ξεκινήσει δικαστικό αγώνα κατά των γονιών του… Με συγκλόνισε με πόσο θάρρος και μαχητικό πνεύμα μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος.
Τέλος, τα σπάνια ταλέντα των άλλων φαίνεται πως προκαλούν δέος στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Ένας νεαρός άνδρας στο Μεξικό αισθάνθηκε δέος για έναν καλλιτέχνη του Cirque du Soleil.
Ένας Αυστραλός, παρακολουθώντας τα τελευταία 100 μέτρα της κολυμβήτριας Sun Yang σε ένα παγκόσμιο ρεκόρ κολύμβησης 1.500 μέτρων.
Ένας μαθητής στην Ιαπωνία, ακούγοντας μια ομιλία ενός μαθηματικού που κέρδισε το μετάλλιο Fields.
Πολλοί γονείς συνδέουν το δέος με τις μοναδικές εμπειρίες που τους προσφέρει το ταξίδι της γονεϊκότητας.
Ο πρώτος χτύπος της καρδιάς ενός εμβρύου, το άκουσμα της πρώτης λέξη ενός παιδιού, η παρακολούθηση της πρώτης σχολικής του παράστασης είναι μόνο μερικές από τις εμπειρίες γονέων που έχουν σφραγιστεί με το συναίσθημα του δέους.
Τα παιδιά είναι μικρά, αλλά η εξέλιξή τους θα ακολουθείται πάντοτε από το έκπληκτο βλέμμα των γονέων τους.
Το δέος δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, είναι ένα ξύπνημα της συνείδησης.
Κάθε φορά που αισθανόμαστε αυτό το σπάνιο και συνάμα μαγικό συναίσθημα είναι σαν να αντικρίζουμε με τα μάτια ενός παιδιού το θαύμα της ζωής και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.
Μπορεί να σας ενδιαφέρει: Δέος ή ιερός τρόμος
Πότε αφιερώσατε για τελευταία φορά έστω και λίγο χρόνο αποκλειστικά και μόνο για εσάς; Έχει περάσει καιρός;
Τι είναι αυτό που μας κρατά στη ζωή; Πολλοί θα απαντήσουν -χωρίς ίσως να το σκεφτούν- πως αυτό είναι η αναπνοή.
Όμως, στην πραγματικότητα αυτό που κινεί την ψυχή μας δεν είναι η αναπνοή, αλλά το νόημα.
Δυσκολεύεστε κι εσείς να πάρετε σημαντικές αποφάσεις για τη ζωή σας; Μήπως είστε από εκείνους τους ανθρώπους που αναβάλλουν συνεχώς τη λήψη τέτοιων αποφάσεων;
Σίγουρα έχετε ακούσει ότι οι δημιουργικοί άνθρωποι τείνουν να έχουν ακατάστατο σπίτι.
Σύμφωνα με έρευνες οι ίδιοι άνθρωποι διαθέτουν και εξαιρετική ευφυΐα, η οποία βρίσκει έκφραση σε χαοτικά περιβάλλοντα.
Πολλές φορές έχουμε την εντύπωση πως ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε την πραγματικότητα είναι αδιαμεσολάβητος, αντικειμενικός και αμερόληπτος.
Αλλά, ισχύει κάτι τέτοιο;
Υπάρχουν πολλά είδη κακοποιητικής συμπεριφοράς.
Το Gaslighting αποτελεί ένα από αυτά.
Πρόκειται για έναν από τους πιο μεγάλους σταρ του Hollywood. Τα παιδικά χρόνια για τον αγαπημένο ηθοποιό Jim Carrey, όμως, δεν ήταν καθόλου εύκολα.
Οι αναμνήσεις μας, αποθηκευμένες στην πινακοθήκη της μνήμης, κάθε φορά που ανασύρονται έχουν τη δύναμη να μας πλημμυρίσουν όλων των ειδών τα συναισθήματα.
Όλοι μας φιλοδοξούμε να ζήσουμε μία καλή ζωή.
Άλλοι αναζητούν το νόημα της στον πλούτο και το κοινωνικό στάτους, κι άλλοι στην τιμιότητα και στις χαρούμενες στιγμές της.
Δεν είναι εύκολο να το παραδεχτούμε, ειδικά όταν με κάποιους ανθρώπους έχουμε περάσει πολλά χρόνια μαζί, ότι τελικά περισσότερο μας βλάπτουν παρά μας ευεργετούν.