Ο Λέων Τολστόι ξεκινά το κλασικό του έργο «Άννα Καρένινα» με τον εξής τρόπο: «Όλες οι ευτυχισμένες οικογένειες είναι ίδιες: κάθε δυστυχισμένη οικογένεια είναι δυστυχισμένη με τον δικό της τρόπο».
Αυτή η περίεργη εισαγωγή επιδέχεται πολλές διαφορετικές ερμηνείες.
Η πιο συνηθισμένη από αυτές είναι ότι κάθε κοινωνία προσφέρει ένα καλά εδραιωμένο, σχετικά τυποποιημένο μοτίβο στους ανθρώπους, τόσο ως άτομα όσο και ως μέλη οικογενειών και κοινοτήτων.
Η τήρηση αυτών των γενικών αρχών – ουσιαστικά της εμπιστοσύνης, του σεβασμού και της αλληλοϋποστήριξης – προσφέρει τις προοπτικές για να είστε ευτυχισμένοι.
Οι άνθρωποι που παρεκκλίνουν από αυτές, αναζητώντας ρομαντικό ενθουσιασμό ή προσωπική εξύψωση, το κάνουν με δική τους ευθύνη.
Οι καταδικασμένες ηρωίδες, όπως η Άννα, είναι πρωταγωνίστριες σε πολλά μυθιστορήματα του δέκατου ένατου αιώνα.
Οι περισσότεροι από τους σύγχρονους αναγνώστες θαυμάζουν τις προσπάθειές τους να βρουν την ευτυχία , φαινομενικά ενάντια σε όλες τις πιθανότητες.
Χαίρονται που παρόλα τα εμπόδια που αντιμετώπισαν—περιορισμοί ιδιοκτησίας, απασχόλησης, εκπαίδευσης, πολιτικής έκφρασης, ανεξαρτησίας κινήσεων κ.λπ.— κατάφεραν να ξεχωρίσουν.
Ποιος, όμως, από εμάς θέλει να επιστρέψει στη δεκαετία του 1870, στην τσαρική Ρωσία ή οπουδήποτε αλλού;
Υπάρχει πραγματικά κάποια ιδανική μορφή σχέσης την οποία θα πρέπει όλοι να επιδιώκουμε;
Στην πλουραλιστική, ταχέως μεταβαλλόμενη κοινωνία μας υπάρχουν πολλές εξίσου νόμιμες μορφές σχέσεων.
Μπορούμε να βρούμε την ευτυχία με διάφορους τρόπους;
Ο Thomas Henricks, Ph.D., διακεκριμένος καθηγητής Κοινωνιολογίας του Πανεπιστημίου Elon University, προτείνει τέσσερις τύπους σχέσεων.
Ας τους δούμε αναλυτικά…
Αγάπη αμερικανικού στυλ
“Σε αντίθεση με τους ανθρώπους στις παραδοσιακές κοινωνίες, εμείς οι Αμερικανοί παντρευόμαστε από αγάπη.
Οποιαδήποτε άλλη λογική είναι ύποπτη.
Περιμένουμε ότι θα είμαστε «ερωτευμένοι» για ένα αξιοπρεπές χρονικό διάστημα.
Αν «ερωτευτούμε» τον σύζυγό μας, αναρωτιόμαστε: Γιατί να μείνω με αυτό το άτομο;
Αυτή η παρόρμηση κάνει ευκολότερη την αντιμετώπιση των κυρώσεων κατά τη διάλυση ενός γάμου.
Οι εκκλησίες νοιάζονται λιγότερο για τον χωρισμό. Το γενικό στίγμα του « διαζευγμένου » έχει σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί.
Είναι πιο εύκολο πια να βρεις δουλειά και να ζήσεις μόνος σου, ειδικά για τις γυναίκες.
Το νομικό σύστημα το επιτρέπει, συνήθως με όρους «χωρίς υπαιτιότητα».
Υπάρχουν ευκαιρίες να βρείτε έναν νέο σύζυγο ή σύντροφο, με τις πιθανότητες να αυξάνονται στο Διαδίκτυο.
Σε αυτό το πλαίσιο, περίπου το 40 τοις εκατό των αμερικανικών γάμων καταλήγουν σε διαζύγιο.
Αυτό το ποσοστό αυξάνεται σε πάνω από το 60 τοις εκατό για τους δεύτερους γάμους.
Έτσι τιμωρημένοι, οι άνθρωποι αργούν να παντρευτούν.
Το 2021, το 25 τοις εκατό των 40χρονων δεν είχαν παντρευτεί ποτέ (σε σύγκριση με το μόλις 20 τοις εκατό το 2010).
Από την άλλη πλευρά, σχεδόν το 80 τοις εκατό των διαζευγμένων παντρεύονται ξανά κάποια στιγμή.
Με άλλα λόγια, οι περισσότεροι από εμάς φαίνεται ότι έχουμε μείνει προσκολλημένοι στην πρακτική του γάμου.
Η δυσκολία μας εμπίπτει στο άτομο με το οποίο είμαστε παντρεμένοι.
Ίσως επειδή περιμένουμε περισσότερο για να παντρευτούμε και επειδή αλλάζουμε συντρόφους.
Περίπου το 60 τοις εκατό από εμάς αναφέρουμε ότι είμαστε «ευτυχισμένοι» στους γάμους μας.
Και αυτό το επίπεδο ευτυχίας αντιστοιχεί στο ποσοστό των παντρεμένων που δηλώνουν ευχαριστημένοι με τη ζωή τους γενικά.
Φυσικά, υπάρχουν διαφορετικοί τρόποι να είσαι «ευτυχισμένος» — και διαφορετικοί τρόποι ζωής που προωθούν την ευτυχία.
Σε αυτό το πλαίσιο, παρουσιάζω παρακάτω τα τέσσερα είδη των σύγχρονων γάμων:
1. Γάμος με βάση την εργασία
Ποιος είπε ότι τα πρακτικά θεμέλια του γάμου έχουν καταρρεύσει;
Για πολλούς, ο γάμος είναι μια επίπονη δέσμευση, μια πρόκληση που εντείνεται με τον ερχομό των παιδιών.
Συνήθως, και οι δύο σύντροφοι εργάζονται έξω από το σπίτι.
Ξοδεύονται αμέτρητες ώρες για την προετοιμασία γευμάτων, το πλύσιμο ρούχων και τις δουλειές.
Τα παιδιά μεταφέρονται πέρα δώθε..
Στην ιδανική περίπτωση, δημιουργούνται πλεονάσματα—για την εκπαίδευση των παιδιών, τη συνταξιοδότηση και τυχόν ξαφνικές καταστροφές.
Ο γάμος αυτού του είδους είναι μια επιχείρηση ή μια καριέρα.
Ο κίνδυνος προκύπτει όταν η επιχείρηση παραπαίει ή αλλάζει πορεία.
Τα παιδιά μεγαλώνουν και απομακρύνονται.
Οι οικονομικές δυσκολίες απειλούν όλα όσα έχουν χτιστεί.
Οι άνθρωποι γερνούν και μετακινούνται σε μικρότερες συνοικίες.
Ένας σύντροφος κουράζεται ή απλά χάνει το ενδιαφέρον του για δέσμευση.
Τι γίνεται τότε;
2. Τελετουργικός Γάμος
Είναι ξεκάθαρο ότι για τους περισσότερους από εμάς ο γάμος είναι βασικό στοιχείο της ταυτότητάς μας.
Κατανοούμε τους εαυτούς μας ως συζύγους- συστατικά ενός «ζεύγους».
Όταν παντρευτούμε σε δημόσια τελετή, το δηλώνουμε στην κοινότητα.
Οι παντρεμένοι φίλοι και τα μέλη της οικογένειας έχουν συνήθως καθήκον να μας βοηθήσουν να διατηρήσουμε αυτόν τον δεσμό μας.
Ένας «σεβάσμιος» σύζυγος ή σύντροφος είναι κοινωνικό αγαθό.
Όπως παραπάνω, το να γίνεις γονιός περιπλέκει τα πράγματα.
Οι σύζυγοι μπορεί να παραμελούν ο ένας τον άλλον, αλλά δεν πρέπει να εγκαταλείπουν τα παιδιά τους.
Αν αποδοθούν καλά οι ρόλοι του πατέρα και της μητέρας (και ειδικά της τελευταίας) γίνονται τιμητικές ιδιότητές.
Πολλοί διευρύνουν αυτές τις ταυτότητες σε παππούδες και γιαγιάδες.
Στον τελετουργικό γάμο, πολλά γίνονται για αυτές τις ταυτότητες και τις υποχρεώσεις των μελών της οικογένειας μεταξύ τους.
Σημειωτέον, δεν πρόκειται για γενικές ευθύνες αλλά για δεσμεύσεις σε μια «συγκεκριμένη» οικογένεια.
Κάθε ομάδα συγγενών είναι ένας μικρόκοσμος του είδους της.
Αμέτρητες είναι και οι ρυθμίσεις και οι κανόνες αυτών των μικρόκοσμων.
Υπνοδωμάτια, μπάνια, κουζίνες, τραπεζαρίες, «ανθρώπινες σπηλιές» και «υπόστεγα»: όλα οριοθετούνται από κωδικούς που περιγράφουν λεπτομερώς ποιος μπορεί να κάνει τι,τι είδους πράγματα και σε ποιες ώρες της ημέρας.
Υπάρχει δυνατότητα να έχετε ένα δικό σας δωμάτιο ή απλά ένα συνηθισμένο μέρος στο τραπέζι του δείπνου.
Οι ρουτίνες μας διαβεβαιώνουν για την τάξη του κόσμου. Μας βοηθούν να ξέρουμε ποιοι είμαστε.
Ο κίνδυνος είναι ότι αυτές οι ρουτίνες μπορούν να μας καταπνίξουν, ακόμη και να μας νεκρώσουν.
Εξάλλου, οι σύγχρονες κοινωνίες είναι προσανατολισμένες στην αλλαγή, και αυτό ισχύει ιδιαίτερα για τις νεότερες γενιές.
Είναι δύσκολο το να νιώθεις υποχρεωμένος να βρίσκεσαι εκεί τη νύχτα.
Κάποια στιγμή, η παρόρμηση για διέγερση κερδίζει, κι ο κρατούμενος δραπετεύει.
3. Παιχνιδιάρικος Γάμος
Τι θα γινόταν αν ήμασταν ένα ζευγάρι που πήγαινε σε μέρη και έκανε πράγματα, όπως παλιά;
Σίγουρα, ή τουλάχιστον έτσι επιμένουν οι υποστηρικτές αυτής της άποψης, στη ζωή χρειάζεται να δοκιμάζεις νέα πράγματα, να παίρνεις ρίσκα και διαφορετικά να διασκεδάζεις.
Ο γάμος δεν πρέπει να είναι το τελικό σημείο της νεανικής περιπέτειας. Θα πρέπει να είναι το εφαλτήριο του.
Λαμβάνουμε πολλές τέτοιες πληροφορίες από την τηλεόραση, τις ταινίες και το εμπορευματοποιημένο Διαδίκτυο.
Αυτό που μας αρέσει να παρακολουθούμε είναι οι νέοι άνθρωποι —ιδανικά, έξυπνοι και εμφανίσιμοι— να μπαίνουν και να βγαίνουν από τα δύσκολα.
Αυτό που πουλά η διαφήμιση είναι η καινοτομία, ο ενθουσιασμός και η ικανοποίηση που έρχεται όταν άλλοι άνθρωποι επιβεβαιώνουν αυτές τις επιλογές.
Τα «διασκεδαστικά ζευγάρια» είναι εκείνα που αγωνίζονται.
Επιστρέφοντας από τα ταξίδια τους, συναναστρέφονται με φίλους.
Τα θορυβώδη μπαρ και εστιατόρια, οι συναυλίες και οι αθλητικές εκδηλώσεις είναι απαραίτητα.
Να υπάρχει σκάφος ή όχημα με τετρακίνηση.
Το αλκοόλ , ή κάτι άλλο για να ανυψώσει τα πνεύματα, είναι συχνά μέρος του παιχνιδιού.
Ως μελετητής του ανθρώπινου παιχνιδιού, υποστηρίζω ένα μέρος αυτού του τύπου.
Ωστόσο, ο κίνδυνος του παιχνιδιάρικου γάμου είναι ότι η συνεχής αναζήτηση για καινοτομία και ευχαρίστηση είναι συχνά ρηχή και αυτοκαταστροφική.
Οι νέοι ενθουσιασμοί δυσκολεύονται να ξεπεράσουν τους παλιούς.
Πόσες φορές μπορούμε να πάμε διακοπές, να αντικαταστήσουμε τους πάγκους της κουζίνας και να αγοράσουμε καγιάκ;
Αργότερα μπορεί να είναι να αλλάξουμε τον σύντροφό μας για αυτές τις περιπέτειες.
4. Κοινοτικός Γάμος
Ο πολιτισμός μας προωθεί την ιδέα ότι ο γάμος είναι ένα οιονεί ιερό συμβόλαιο μεταξύ δύο ανθρώπων, το οποίο προϋποθέτει κοινή οικειότητα και διαρκή αμοιβαία υποστήριξη.
Για τα άτομα, αυτό σημαίνει να εγκαταλείψουν προηγούμενες εγωκεντρικές ρουτίνες και να λάβουν υπόψη τις ανησυχίες του άλλου.
Κρίσιμη σημασία έχει η «σχέση» και το τι αντλούμε από αυτήν.
Στους κοινοτικούς γάμους, οι άνθρωποι γιορτάζουν τις κοινές τους στιγμές, ακόμα κι αν αυτό σημαίνει απλώς το να κάθονται δίπλα-δίπλα βλέποντας τηλεόραση ή να ξαπλώνουν μαζί στο σκοτάδι.
Σε αντίθεση με τον παιχνιδιάρικο γάμο, που δίνει έμφαση σε δραστηριότητες που τονώνουν, οι κοινοτικοί σύντροφοι γιορτάζουν το δέσιμο.
Στην ιδανική περίπτωση, η επέκταση της οικογένειας—από παιδιά ή μεγαλύτερα αγαπημένα πρόσωπα—δεν αλλάζει αυτό το δεκτικό πνεύμα.
Ένας καλός μου φίλος μου εκμυστηρεύτηκε κάποτε ότι θεωρούσε κάθε στιγμή που περνούσε μακριά από τη σύζυγό του «χαμένο χρόνο».
Χωρισμένος τώρα εδώ και πολλά χρόνια, απλά χώρισε.
Αυτός είναι φυσικά ο κίνδυνος της εξιδανικευμένης αγάπης.
Οι άνθρωποι είναι ακανόνιστοι και ασταθείς. Έχουν ορέξεις που δε λαμβάνουν υπόψη τον αγαπημένο τους.
Οι οικειότητες που μοιράζονται εδώ και πολλά χρόνια γίνονται μπαγιάτικες.
Το να είναι με κάποιον άλλο τους κάνει να νιώθουν ζωντανοί, ασυμβίβαστοι και «αυθεντικοί».
Θα πρέπει να δηλώσω εδώ ότι οι περισσότεροι γάμοι είναι συνδυασμοί αυτών των τύπων.
Πράγματι, οι πιο δυνατοί μπορούν να συνδυάσουν και τους τέσσερις τύπους
Μην ξεχνα΄΄τε, εξάλλου, ότι οι γάμοι συνήθως περνούν στάδια, με κυρίαρχο έναν τύπο και μετά έναν άλλο.
Οι γάμοι καταρρέουν, επειδή οι σύζυγοι δεν μπορούν να συμφωνήσουν για το είδος της ζωής που θέλουν να μοιραστούν και επειδή κατηγορούν ο ένας τον άλλον για την αποτυχία τους να υποστηρίξουν αυτό το όραμα.
Όπως η Άννα του Τολστόι, οι άνθρωποι πιστεύουν ότι έχουν δικαίωμα σε κάτι καλύτερο από την τρέχουσα κατάσταση. Το εξειδανικευμένο μέλλον γνέφει αναπόφευκτα.”
Πηγή: psychologytoday
Διαβάστε ακόμη: Η χρωματοθεραπεία στην αρχαιότητα
Nευροεπιστήμονας του Χάρβαρντ: Η Νο. 1 μουσική που ακούω για να συγκεντρωθώ δεν είναι κλασική
Συγγραφέας 10 βιβλίων για την ευτυχία: 5 συνήθειες που με κάνουν να νιώθω χαρούμενος και υγιής
Comments are closed.