Στην εποχή μας, όλοι επιθυμούν την άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών και των αναγκών του.
Ως εκ τούτου, η υπομονή και η καρτερία δεν αποτελούν αξίες διαμορφωτικές της συμπεριφοράς και της νοοτροπίας του σύγχρονου ανθρώπου.
Στην εποχή μας, όλοι επιθυμούν την άμεση ικανοποίηση των επιθυμιών και των αναγκών του.
Ως εκ τούτου, η υπομονή και η καρτερία δεν αποτελούν αξίες διαμορφωτικές της συμπεριφοράς και της νοοτροπίας του σύγχρονου ανθρώπου.
Κάθε φορά που κλείνουμε τα μάτια, ένας άλλος μαγικός κόσμος ξεδιπλώνεται, ο κόσμος των ονείρων.
Τα όνειρά μας είναι μια δεύτερη ζωή φτιαγμένη από τις εντυπώσεις της καθημερινότητας, τις απωθημένες επιθυμίες, το ακατέργαστο υλικό του υποσυνειδήτου.
Το EMDR (Eye Movement Desensitization and Reprocessing) είναι μια ψυχοθεραπευτική πρακτική που επιτρέπει στους ανθρώπους γρήγορα και αποτελεσματικά να θεραπεύσουν τα συμπτώματα και τη συναισθηματική δυσφορία που είναι αποτέλεσμα τραυματικών εμπειριών.
Πολλές φορές έχουμε την πεποίθηση -παρά το πεπερασμένο της ύπαρξής μας- πως ο κόσμος γεννήθηκε με εμάς.
Δυσκολευόμαστε συχνά να καταλάβουμε πως δεν προσεγγίζουν όλοι οι άνθρωποι την πραγματικότητα με το δικό μας τρόπο ή καλύτερα δεν της δίνουν όλοι το ίδιο ¨χρώμα¨.
Ο ερχομός μας στη ζωή είναι ένα θαύμα.
Το να έχουμε, όμως, αδέλφια μπορεί να αποδειχτεί αληθινή ευλογία.
Όλοι έχουμε ένα παιδί μέσα μας, το εσωτερικό μας παιδί, που πρέπει να το φροντίζουμε για την ευημερία και την αυτοεκτίμησή μας.
Ο αρχαίος ελληνικός πολιτισμός ανήγαγε το φως σε υπέρτατη αξία.
Αυτή η βαθιά αγάπη των Ελλήνων για το φως είναι ορατή και στη γλώσσα.
Πολλές οι λέξεις που μάς μεταφέρουν τις ποικίλες εντυπώσεις των προγόνων μας για το φως.
Οι ερευνητές αποκαλύπτουν ότι η απώλεια ενός σκύλου μπορεί να είναι τόσο δύσκολη όσο η απώλεια ενός αγαπημένου μας προσώπου.
Αν έχετε αγαπήσει και χάσει έναν σκύλο στο παρελθόν, ξέρετε ότι είναι μια απίστευτα οδυνηρή εμπειρία.
Το βιβλίο «The Courage to Be Disliked», των Ichiro Kishimi και Fumitake Koga (στα ελληνικά: «Τόλμησε να είσαι ο εαυτός σου») συνιστά μια μοναδική αναγνωστική εμπειρία.
H επιθυμία είναι στοιχείο ισχυρό της ανθρώπινης φύσης. Το ερώτημα είναι αν θέλουμε πραγματικά αυτό που ισχυριζόμαστε ότι θέλουμε… ή θέλουμε κάτι επειδή απλώς το θέλουν και άλλοι.
Η αλματώδης ανάπτυξη της τεχνολογίας μάς προσφέρει ασύλληπτες δυνατότητες επικοινωνίας. Κάθε στιγμή, κάθε λεπτό μπορούμε εύκολα και αβίαστα να συνομιλούμε με τον άλλο, να ανταλλάσσουμε ιδέες, απόψεις, να σχολιάζουμε την καθημερινότητά μας.
Στο βιβλίο του «Awe: The New Science of Everyday Wonder and How It Can Transform Your Life», Ο Dacher Keltner, Ph.D., καθηγητής ψυχολογίας στο Πανεπιστήμιο της Καλιφόρνια στο Berkeley, διερευνά το συναίσθημα του δέους.
O ίδιος έχει αφιερώσει το ερευνητικό του έργο στη μελέτη των συναισθημάτων και στο συγκεκριμένο βιβλίο προσπαθεί να κατανοήσει τους μηχανισμούς που γεννούν αυτό το μοναδικό συναίσθημα που ονομάζουμε “δέος”.
Οι ιστορίες και οι μαρτυρίες ειδικών, αλλά και απλών ανθρώπων είναι το υλικό που μελετά για να αποκαλύψει τα μυστικά αυτού του συναισθήματος.
Αναλυτικότερα, σύμφωνα με όσα διαβάζουμε στο greatergood, στο πλαίσιο μιας μελέτης που διενήργησε με τους συνεργάτες του Yang Bai και Maria Monroy, αφού έδωσαν στους ανθρώπους τον ορισμό του δέους—«να είσαι μπροστά σε κάτι τεράστιο και μυστηριώδες που ξεπερνά την τρέχουσα κατανόησή σου για τον κόσμο»—, τους ζήτησαν στη συνέχεια να καταγράψουν τις δικές τους ιστορίες δέους.
Οι συμμετέχοντες προέρχονταν από 26 χώρες και παρουσίαζαν σημαντικές διαφορές ως προς τη σχέση τους με τη θρησκεία, τον πλούτο και την εκπαίδευση.
Επίσης, είχαν γαλουχηθεί σε διαφορετικό κοινωνικό και πολιτικό πλαίσιο.
Με έκπληξη, όμως, διαπίστωσαν ότι αυτές οι πλούσιες αφηγήσεις από όλο τον κόσμο κατεδείκνυαν πως -παρά τις πολιτισμικές διαφορές- οι εμπειρίες που προκαλούν δέος στους ανθρώπους είναι κοινές, όπως και τα αίτια που το προκαλούν.
Η φύση; Η πνευματική εξάσκηση; Η μουσική;
Στην πραγματικότητα, πολλές φορές πηγή του δέους δεν είναι άλλη από το θάρρος, την καλοσύνη, το ψυχικό σθένος κάποιων ανθρώπων, σπουδαίες πράξεις συγγενών, αγνώστων, συγκατοίκων, δασκάλων, συναδέλφων στη δουλειά, ανθρώπων στις ειδήσεις…
Σε όλο τον κόσμο, φαίνεται πως το δέος συνυφαίνεται κυρίως με την ηθική ομορφιά: την εξαιρετική αρετή που χαρακτηρίζεται από αγνότητα και καλοσύνη πρόθεσης και δράσης.
Οι πράξεις θάρρους συνιστούν μια μοναδική έκφραση ηθικής ομορφιάς.
Για παράδειγμα, άτομα που επαναφέρουν ανθρώπους που έχουν υποστεί ανακοπή, γονείς που μεγαλώνουν με αυταπάρνηση παιδιά με σοβαρές παθήσεις ή οργανώσεις όπως οι “Γιατροί Χωρίς Σύνορα” εμπνέουν αναμφισβήτητα δέος.
Η ευγένεια και η καλοσύνη των άλλων προκαλεί επίσης δέος στους περισσότερους ανθρώπους.
Αυτή η ιστορία από τις Ηνωμένες Πολιτείες συνδυάζει το θάρρος με τη συμπόνια:
1973 στο εστιατόριο του ξαδέρφου μου. Ο πατέρας μου δούλευε εκεί ως μπάρμαν. Ήμουν εκεί και μπήκε ο καλύτερός μου φίλος από το γυμνάσιο. Είναι μαύρος και εγώ λευκός και δεν τον είχα δει εδώ και πέντε χρόνια. Στάθηκα και τον αγκάλιασα και αρχίσαμε να μιλάμε. Ένας τύπος στο μπαρ είπε στον πατέρα μου, «Πώς μπορείς να επιτρέπεις στον γιο σου να έχει ένα Ν… για φίλο του;» Ο πατέρας μου κοίταξε αυτόν τον τύπο και του είπε δυνατά να φύγει από το μπαρ του και να μην επιστρέψει ποτέ. Ποτέ δεν ήμουν πιο περήφανος για τον πατέρα μου, που τότε ήταν 59 ετών.
Διαβάστε ακόμη: Μήπως υποτιμάμε την καλοσύνη στην καθημερινή μας ζωή;
Η υπέρβαση των εμποδίων είναι επίσης μια καθολική εμπειρία δέους. Οι άνθρωποι που ευημερούν παρά τις διακρίσεις και τη φτώχεια, Εβραίοι που επέζησαν από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης, άνθρωποι που ξεπερνούν τις ψυχικές και σωματικές προκλήσεις προκαλούν το σεβασμό και το θαυμασμό των άλλων.
Χαρακτηριστική είναι αυτή η ιστορία από τη Νότια Αφρική:
Όταν έβλεπα την κόρη μου, η οποία γεννήθηκε με στρεβλοποδία, να χορεύει σε ένα ρεσιτάλ μπαλέτου για πρώτη φορά, ένιωσα δέος. Ένιωσα δάκρυα να κυλούν από τα τα μάτια μου και η καρδιά μου ένιωσα ότι θα σκάσει από περηφάνια. Είχα μνήμες από την εποχή που γεννήθηκε με τα πόδια της ανάποδα και ένιωσα έκπληκτος από το πόσο μακριά έχει φτάσει από εκείνη την ημέρα πριν από χρόνια.

Συχνά στρεφόμαστε στη λογοτεχνία, στην ποίηση, στον κινηματογράφο, στην τέχνη και, ενίοτε, στις ειδήσεις για εμπνευσμένες ιστορίες υπέρβασης και καλοσύνης.
Ακολουθεί ένα παράδειγμα από τη Νορβηγία:
Διάβασα ένα άρθρο στην εφημερίδα για ένα οκτάχρονο κορίτσι στην Υεμένη που είχε δραπετεύσει από έναν καταναγκαστικό γάμο και είχε ξεκινήσει δικαστικό αγώνα κατά των γονιών του… Με συγκλόνισε με πόσο θάρρος και μαχητικό πνεύμα μπορεί να ζήσει ένας άνθρωπος.
Τέλος, τα σπάνια ταλέντα των άλλων φαίνεται πως προκαλούν δέος στους ανθρώπους σε όλο τον κόσμο.
Ένας νεαρός άνδρας στο Μεξικό αισθάνθηκε δέος για έναν καλλιτέχνη του Cirque du Soleil.
Ένας Αυστραλός, παρακολουθώντας τα τελευταία 100 μέτρα της κολυμβήτριας Sun Yang σε ένα παγκόσμιο ρεκόρ κολύμβησης 1.500 μέτρων.
Ένας μαθητής στην Ιαπωνία, ακούγοντας μια ομιλία ενός μαθηματικού που κέρδισε το μετάλλιο Fields.
Πολλοί γονείς συνδέουν το δέος με τις μοναδικές εμπειρίες που τους προσφέρει το ταξίδι της γονεϊκότητας.
Ο πρώτος χτύπος της καρδιάς ενός εμβρύου, το άκουσμα της πρώτης λέξη ενός παιδιού, η παρακολούθηση της πρώτης σχολικής του παράστασης είναι μόνο μερικές από τις εμπειρίες γονέων που έχουν σφραγιστεί με το συναίσθημα του δέους.
Τα παιδιά είναι μικρά, αλλά η εξέλιξή τους θα ακολουθείται πάντοτε από το έκπληκτο βλέμμα των γονέων τους.
Το δέος δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα, είναι ένα ξύπνημα της συνείδησης.
Κάθε φορά που αισθανόμαστε αυτό το σπάνιο και συνάμα μαγικό συναίσθημα είναι σαν να αντικρίζουμε με τα μάτια ενός παιδιού το θαύμα της ζωής και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής.
Μπορεί να σας ενδιαφέρει: Δέος ή ιερός τρόμος
Τι είναι αυτό που μας κρατά στη ζωή; Πολλοί θα απαντήσουν -χωρίς ίσως να το σκεφτούν- πως αυτό είναι η αναπνοή.
Όμως, στην πραγματικότητα αυτό που κινεί την ψυχή μας δεν είναι η αναπνοή, αλλά το νόημα.
Η λέξη «δέος» προέρχεται από το ρήμα «δείδω» που σημαίνει «φοβάμαι» και στα αρχαία ελληνικά είχε κυρίως τη σημασία του φόβου ή δήλωνε την αιτία αυτού.
Πολλές φορές έχουμε την εντύπωση πως ο τρόπος με τον οποίο προσεγγίζουμε την πραγματικότητα είναι αδιαμεσολάβητος, αντικειμενικός και αμερόληπτος.
Αλλά, ισχύει κάτι τέτοιο;
Η αγάπη δεν είναι απλώς ένα συναίσθημα. Είναι στην πραγματικότητα προϋπόθεση της ανθρώπινης ευτυχίας. Η δύναμή της ακατάλυτη και θεία.
Ο άνθρωπος είναι κοινωνικό ον και η αποδοχή των άλλων είναι για αυτόν ζωτικής σημασίας.
Όπως είναι φυσικό, λοιπόν, η αρνητική κριτική είναι για τον καθένα πηγή δυσάρεστων συναισθημάτων.
Η επιτυχία δεν είναι προϊόν τύχης. Πέρα από τη συστηματική προσπάθεια, απαιτεί μια νοητική και ψυχική προετοιμασία. Απαιτεί την υιοθέτηση μιας διαφορετικής νοοτροπίας και στάσης ζωής.
Πολλοί από εμάς έχουμε γευτεί τη χαρά να περπατάμε ξυπόλυτοι, ειδικά τους καλοκαιρινούς μήνες. Μια αίσθηση ελευθερίας και σύνδεσης ίσως είναι αυτό που συνοδεύει σταθερά μια τέτοια εμπειρία.
Η ψυχή είναι μια λέξη που περιβάλλεται με ιερότητα και σεβασμό. Συνδέεται άρρηκτα με την πνευματική μας φύση και την εσωτερική μας πραγματικότητα.