Όταν ρωτά κανείς ανθρώπους για τις εμπειρίες τους με τη βαρεμάρα, κάποιοι λένε ότι την απολαμβάνουν.
Αλλά αν συνεχίσει τις ερωτήσεις, συνήθως αναφέρονται στο να μπορούν να χαλαρώσουν και να έχουν ήσυχο χρόνο. Αν ζει κανείς μια πολυάσχολη ζωή με πολλές απαιτήσεις, αυτό μπορεί να ακούγεται ευχάριστο.
Στην καθημερινή ζωή, το συναίσθημα συχνά έχει κακή φήμη όταν μιλάμε για τη λήψη αποφάσεων. Το να είναι κάποιος συναισθηματικός θεωρείται συχνά αντίθετο προς τη λογική και την ορθολογική σκέψη.
Ζούμε σε μια εποχή ραγδαίων τεχνολογικών εξελίξεων, όπου τα εργαλεία τεχνητής νοημοσύνης μεταμορφώνουν τον τρόπο που επικοινωνούμε, εργαζόμαστε και σχετιζόμαστε.
Ο φόβος είναι ένας από τους πιο βασικούς μηχανισμούς επιβίωσης που διαθέτει ο άνθρωπος. Μας προστατεύει από κινδύνους, μας προειδοποιεί να απομακρυνθούμε και κινητοποιεί το σώμα να αντιδράσει.
Η Παγκόσμια Ημέρα Ψυχικής Υγείας δεν είναι απλώς μια ημερομηνία στο ημερολόγιο, είναι μια ήρεμη υπενθύμιση ότι ο άνθρωπος χρειάζεται φροντίδα όχι μόνο στο σώμα, αλλά και στο νου.
Άπλυτα πιάτα στον νεροχύτη, καθαρά ρούχα μπερδεμένα με βρώμικα στο πάτωμα, ανοιγμένοι φάκελοι πάνω στο γραφείο, και ίσως ένα ξεχασμένο περιτύλιγμα κάτω από τον καναπέ. Αν αυτή η εικόνα σου φαίνεται γνώριμη, δεν είσαι ο μόνος.
Τι χρειάζονται τα παιδιά περισσότερο από τους γονείς τους; Η αγάπη, αναμφίβολα, είναι απαραίτητη για την κοινωνικοσυναισθηματική ανάπτυξη των παιδιών. Έχετε σκεφτεί, όμως, τι έχουν ακόμα περισσότερη ανάγκη από εμάς;
Έχετε αναρωτηθεί ποτέ πόσο διαρκούν τα συναισθήματά μας;
Αυτό που σίγουρα όλοι μας έχουμε ευχηθεί είναι ορισμένα από αυτά να είχαν μικρότερη ή μεγαλύτερη διάρκεια.
Κατά μέσο όρο, οι άνθρωποι έχουν περίπου 4.000 εβδομάδες ζωής. Όλα όσα ονειρευόμαστε να επιτύχουμε, όλες οι χαρές και οι λύπες, όλες οι φευγαλέες στιγμές της ύπαρξής μας λαμβάνουν χώρα μέσα σε αυτό το «παράλογα και τρομακτικά σύντομο» απόθεμα χρόνου, όπως μας υπενθυμίζει ο συγγραφέας Oliver Burkeman.
Για χιλιάδες χρόνια, οι άνθρωποι πίστευαν ότι τα συναισθήματα ήταν οι προκαθορισμένες και εκτός του ελέγχου μας ορμονικές αποκρίσεις. Ωστόσο, στις μέρες μας οι ερευνητές τα προσεγγίζουν από άλλη σκοπιά, κάνοντας λόγο για τον «προγνωστικό εγκέφαλο».
Η νευροεπιστήμονας Caroline Leaf, Ph.D. , αποκαλύπτει την πρωινή της συνήθεια για πιο υγιή εγκέφαλο. Οι συμβουλές της δεν απαιτούν καν να σηκωθείτε από το κρεβάτι…
Στις μακροχρόνιες σχέσεις, είναι πολύ συνηθισμένο οι άνθρωποι να συνδέουν τη δυστυχία τους με τις πράξεις του συντρόφου τους. Σκέφτονται, «αν ο σύντροφός μου μού έστελνε μήνυμα κάθε πρωί, θα ένιωθα λιγότερο ανήσυχος» ή «αν ο σύντροφός μου ήθελε να ταξιδεύει περισσότερο, θα ένιωθα μεγαλύτερη ευεξία».
Εάν αν ανήκετε σε αυτούς που βίωσαν μια τοξική παιδική ηλικία, είναι πολύ πιθανό ορισμένα από τα μαθήματα που είναι βαθιά ριζωμένα στον εγκέφαλό σας να θέλετε να τα “ξεμάθετε”. Ας δούμε ποια είναι αυτά.
Πώς μοιάζει το να νοιαζόμαστε για κάποιον; Απλώς θυμηθείτε την τελευταία φορά που σταθήκατε δίπλα σε έναν φίλο, έναν σύντροφο ή ένα κατοικίδιο. Νιώθατε σύνδεση και ζεστασιά. Θέλατε να είναι καλά και ευτυχισμένος.
Όλοι έχουμε ζήσει στιγμές που νιώθαμε ότι έχουμε χάσει την ισορροπία μας. Το να μάθετε πώς να αυτοκαταπραΰνεστε μπορεί να αποδειχτεί μια ανεκτίμητη δεξιότητα σε δύσκολες περιόδους.
Η παρηγοριά μπορεί να εκδηλωθεί με πολλές μορφές: μια αγκαλιά, μια παρηγορητική λέξη, ένα καλοπροαίρετο δώρο. Μπορούμε, άραγε, να την προσφέρουμε στον εαυτό μας;
Είναι φυσιολογικό για τα παιδιά μας να αγχωθούν κάποιες φορές στη ζωή τους. Αυτό που έχει, όμως, πραγματικά σημασία είναι ο τρόπος με τον οποίο τα αντιμετωπίζουμε αυτές τις στιγμές, καθώς η προσέγγισή μας ε΄χει σημαντικό αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεσή τους.
Πόσο εύκολο είναι να είμαστε ευτυχισμένοι και να ζούμε την κάθε στιγμή, όταν οι σκέψεις μας είναι γεμάτες ανησυχία κι αρνητικότητα;
“Άκουσα κάποτε μια όμορφη ιστορία από τη μαμά δύο δίδυμων κοριτσιών έξι ετών: Μια μέρα, όταν ένα από τα δίδυμα έκλαιγε απαρηγόρητα, τη ρώτησε: «Πώς μπορώ να βοηθήσω; Μπορείτε να μου πείτε με λόγια τι μπορούμε να κάνουμε;» Το δίδυμο που έκλαιγε συνέχισε να κλαίει. Η αδερφή της τότε είπε: «Τα δάκρυα είναι λέξεις, μαμά, απλά δεν τα καταλαβαίνεις».”, λέει ο εκπαιδευτής γονέων Lawrence J. Cohen Ph.D..
Αυτό το αίσθημα κενού είναι ακριβώς εκεί στο στήθος μας, αλλά δεν είμαστε σίγουροι πώς προέκυψε. Είναι θλίψη; Μελαγχολία; Ανία; Μπορεί να είναι λίγο από όλα…