Η φράση «κανένας προφήτης στον τόπο του» προέρχεται από την Καινή Διαθήκη και χρησιμοποιείται για να δηλώσει ότι η αξία ενός ανθρώπου συνήθως δεν αναγνωρίζεται στον τόπο του.
Η φράση, όμως, αυτή δεν περιγράφει απλώς μια κατάσταση, αλλά φωτογραφίζει το αίσθημα αδικίας και ματαίωσης που βιώνουν πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι παρά την αξιοθαύμαστη πορεία τους και τα σπουδαία επιτεύγματά τους, δεν αναγνωρίζονται από το περιβάλλον τους, τους οικείους τους.
Γιατί, όμως, συμβαίνει αυτό;
Οι λόγοι που κάποιοι δεν αναγνωρίζονται στον τόπο τους ποικίλλουν.
Παρόλο που ο τόπος που μεγαλώσαμε και οι άνθρωποι που μας γνωρίζουν από την παιδική ηλικία μάς βοηθούν να δομήσουμε μια σαφή αντίληψη του εαυτού μας, συχνά έχουν τη δύναμη να επισκιάζουν κάποιες πτυχές της προσωπικότητάς μας -ίσως τις πιο φωτεινές.
Αρχικά, άνθρωποι που μας θυμούνται ως παιδιά, μάς ταυτίζουν με ένα συγκεκριμένο οικογενειακό πλαίσιο και ανάλογους ρόλους, βλέπουν σε εμάς ένα όνομα, ένα επώνυμο και μια οικογενειακή ιστορία -άλλοτε ευχάριστη και άλλοτε δυσάρεστη.
Έτσι, δυσκολεύονται να μας προσεγγίσουν υπό ένα διαφορετικό πρίσμα, καθώς αυτό απαιτεί ανοικτό πνεύμα και απαλλαγή από τα δεσμά της συνήθειας.
Κατά περίεργο, βέβαια, τρόπο συχνά στα μάτια τους συναντάμε και εμείς τον παιδικό ή τον εφηβικό εαυτό μας, κομμάτια μας που θα θέλαμε να αφήσουμε πίσω.
Επίσης, η αδυναμία κάποιων να εκτιμήσουν την εξέλιξή μας, το έργο μας, την επιστημονική ή καλλιτεχνική μας πορεία, μπορεί να οφείλεται στο γεγονός ότι οι ίδιοι δυσκολεύονται να πιστέψουν πως μπορεί να περιβάλλονται από χαρισματικές προσωπικότητες.
Είναι εύκολο να εκτιμήσουν ανθρώπους που δε γνωρίζουν, αλλά όχι τους δικούς τους.
Άλλωστε, ένας άνθρωπος που τα καταφέρνει, που έχει ξεπεράσει τους περιορισμούς που θέτει το κοινωνικό περιβάλλον, τους υποχρεώνει να εισέλθουν σε μια διαδικασία αναστοχασμού και προσωπικού απολογισμού.
Γιατί εκείνος τα κατάφερε και εμείς όχι; Πώς είναι δυνατόν;
Για να αποφύγουν, λοιπόν, την οδύνη της σύγκρισης, προτιμούν τον εύκολο δρόμο: την αποκαθήλωση. Προσπαθούν να απαξιώσουν το εγχείρημα του άλλου ανθρώπου, να το κάνουν να φανεί ασήμαντο, μια συγκυρία της τύχης.
Διότι οι έπαινοι που λέγονται δι’ άλλους επί τοσούτον μόνον είναι ανεκτοί, εφόσον έκαστος νομίζει ότι και ο ίδιος είναι ικανός να κατορθώση όμοια ή ανάλογα των επαινουμένων.
( Επιτάφιος του Περικλή, μτφρ. Ε. Κ. Βενιζέλου)
Πολλές φορές, ακόμη και οι άνθρωποι του περιβάλλοντός μας, περιμένουν την έξωθεν αναγνώριση, για να μάς αποδεχτούν, να μας απευθύνουν λόγια ενθαρρυντικά, να εκφράσουν το θαυμασμό τους προς το πρόσωπό μας.
Γι’ αυτό κι εμείς σε ξένα περιβάλλοντα, μέσα σε μάτια ξένα, είναι πιθανό να αντικρίσουμε τις πιο όμορφες εκφάνσεις του είναι μας.
Ανδριάνα Γ.Ρ.
Διαβάστε ακόμη: Τι σημαίνει η φράση δημιουργήστε τη δική σας πραγματικότητα
Frida Kahlo: η θεραπεία μέσω της αυτοαφήγησης
Πώς να μιλάς θετικά στον εαυτό σου
