Ο ψυχολόγος και καθηγητής ψυχολογίας Δρ Ramani Durvasula, έχοντας μελετήσει για χρόνια τον ναρκισσισμό, έχει ανακαλύψει ότι τα παιδιά των ναρκισσιστών γονέων συχνά εξελίσσονται σε ενήλικες που κατηγορούν για τα πάντα τον εαυτό τους, αμφιβάλλουν για τις δυνατότητές τους κι εχουν μια συνεχή αίσθηση ότι δεν είναι αρκετά.
Η αποτελεσματική επικοινωνία, η οποία περιλαμβάνει τόσο την ποσότητα όσο και την ποιότητα των αλληλεπιδράσεων, είναι ζωτικής σημασίας για τη δόμηση ισχυρής σχέσης γονέα-παιδιού.
Ο ρόλος του πατέρα έχει αλλάξει με τα χρόνια. Η ανατροφή των παιδιών δεν αποτελεί πλέον αποκλειστική ευθύνη των μαμάδων. Όλο και περισσότεροι μπαμπάδες αναλαμβάνουν τις ευθύνες και τα καθήκοντα που τους αναλογούν.
Η ανάπτυξη του παιδικού εγκέφαλου- ειδικά από την ηλικία 9 έως 17 ετών- είναι εξαιρετικά ευαίσθητη. Στην εποχή μας, η ευρεία χρήση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης έχει ως αποτέλεσμα τα παιδιά να βομβαρδίζονται συνεχώς από πληροφορίες και κάθε λογής περισπασμούς.
Τα τελευταία χρόνια, η σχέση μεταξύ των ανθρώπων και των κατοικίδιων τους έχει αλλάξει. Μάλιστα, οι δεν είναι λίγοι εκείνοι που βλέπουν τα κατοικίδιά τους ως βασικά μέλη της οικογένειάς τους.
“Άκουσα κάποτε μια όμορφη ιστορία από τη μαμά δύο δίδυμων κοριτσιών έξι ετών: Μια μέρα, όταν ένα από τα δίδυμα έκλαιγε απαρηγόρητα, τη ρώτησε: «Πώς μπορώ να βοηθήσω; Μπορείτε να μου πείτε με λόγια τι μπορούμε να κάνουμε;» Το δίδυμο που έκλαιγε συνέχισε να κλαίει. Η αδερφή της τότε είπε: «Τα δάκρυα είναι λέξεις, μαμά, απλά δεν τα καταλαβαίνεις».”, λέει ο εκπαιδευτής γονέων Lawrence J. Cohen Ph.D..
“Η προσφορά αποτελεί εσωτερική ανάγκη του ανθρώπου. Τα παιδιά είναι εκ φύσεως προγραμματισμένα να είναι καλοσυνάτα κι ευγενικά. Η δική μας δουλειά ως γονείς είναι να γαλουχήσουμε και να καθοδηγήσουμε αυτή τη φυσική τους κλίση, ώστε να γίνει η καλοσύνη μια δια βίου συνήθεια.” λέει ο Δρ Schonfeld.
Κανείς δε γνωρίζει περισσότερα για τα ορόσημα των παιδιών και τα κοινωνικά ζητήματα που συνδέονται με την ανάπτυξή τους από έναν παιδοψυχολόγο. Η παιδοψυχολόγος Francyne Zeltser, θέλοντας να βοηθήσει τους γονείς να διαχειριστούν τις ανησυχίες τους και να απολαμβάνουν περισσότερο την ανατροφή των παιδιών τους, μας δίνει ορισμένες συμβουλές.
Παρατηρώ τη ζωή των παιδιών μου να εξελίσσεται, να γίνεται αυτόνομη και στα μάτια μου ολοένα και πιο μυστηριώδης. Σκέφτομαι πως αυτό το μυστήριο είναι η σφραγίδα μιας διαφοράς που πρέπει να διατηρείται και να αποτελεί αντικείμενο θαυμασμού, ακόμα και όταν μπορεί να φαίνεται πως προκαλεί αμηχανία.
Ποιος γονέας δε θέλει να μεγαλώσει υγιή, χαρούμενα, επιτυχημένα και κοινωνικά παιδιά;
Υπάρχει, όμως, ενδεδειγμένος τρόπος να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να ζήσουν όσο το δυνατόν καλύτερα τη ζωή τους;
Το να αναθρέψουμε σωστά το παιδί μας αποτελεί μία μοναδική πρόκληση, διότι ποιος γονέας δε θέλει το παιδί του να είναι ευτυχισμένο κι επιτυχημένο στη ζωή του;
Εφόσον εξασφαλίσουμε την ομαλή συναισθηματική και σωματική του εξέλιξη, στη συνέχεια καταβάλλουμε προσπάθεια να προάγουμε τη διανοητική του ανάπτυξη.
